Książki Dobre Jak Czekolada | blog z recenzjami książek

Lubicie komedie romantyczne? Mam książkę, która podbije Wasze serducha. :)

Georgia jest taka jak większość z nas - piątkowe wieczory lubi spędzać w domu, a na zajęciach zumby (na które została zmuszona) prawie dostała ataku astmy, chociaż na nią nie choruje. Biega tylko w szpilkach za autobusem.

Sytuacja się zmienia, kiedy okazuje się, że jej siostra jest ciężko chora. Schorzenie powoduje ograniczenia w jej życiu, przez co nie może realizować swoich marzeń. Postanawia więc nieco zmotywować Georgię do pokonywania własnych barier i próbowania czegoś nowego. Tak wpada na pomysł utworzenia listy, która (jak wiemy już z tytułu książki) zmienia życie głównej bohaterki.

"Lista, która zmieniła moje życie" podbiła moje serce poczuciem humoru. Podczas czytania tej książki, co chwilę wysyłałam przyjaciółce fragmenty, które mnie rozśmieszyły. Ta strategia zadziałała, bo i Weronika przeczytała "Listę...".

Przygody Georgii są świetną rozrywką dla czytelnika. Ale nie jest cały czas tak wesoło. Nie brakuje też momentów, które wywołują w odbiorcach współczucie i smutek. Nie sposób nie żałować siostry głównej bohaterki. "Lista..." też może zirytować. Niejednokrotnie złościłam się przez dziecinne zachowanie Georgii. Często jej decyzje doprowadzały mnie do szewskiej pasji, a ja chciałam krzyczeć do niej "NIE RÓB TEGO!".

Podczas lektury książki Beirne można odnieść wrażenie, że gdzieś już się to czytało. Nie tylko ja zauważyłam, że Olivia Beirne ma bardzo podobny styl do autorki "Współlokatorów". Odczucie to potęguje fakt, że obie książki są utrzymane w zabawnym tonie, a całość opowiada o miłości z przypadku. Zarówno historia Tiffy ("Współlokatorzy"), jak i Georgii ("Lista...") wielokrotnie doprowadziła mnie do śmiechu, ale nie brakowało też momentów, które wywołały motyle w moim brzuchu.

Choć "Lista..." nie jest idealna, to trzeba przyznać, że to bardzo udany debiut. Aż przebieram nogami na myśl, jakie książki mogą wyjść spod pióra Beirne, jeśli tylko trochę popracuje. Dobrze się bawiłam podczas czytania tej powieści i polecam Wam tę historię na wieczór. Rozrywka gwarantowana. :)

"Lista, która zmieniła moje życie" zdobywa trzy kostki czekolady.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Albatros.

Sprawdź, gdzie kupisz "Listę..." w najlepszej cenie.

5 komentarze

Emily tkwi w toksycznym związku, który zrujnował jej pewność siebie. Kobieta robi wszystko, aby Deks pokochał ją, choć raz spojrzał na nią z miłością. Nie widzi, że mężczyzna nią manipuluje, nie rozumie, że nie zasługuje, aby być tak traktowana. Jej ukochany każdego dnia niszczył jej zdrowie psychiczne, a po zadaniu ostatecznego ciosu, młoda kobieta postanawia odebrać sobie życie. Na szczęście nie udaje jej się to, ponieważ skaczącą z mostu Emily, ratuje przechodzący obok mężczyzna. Derek pragnie dowiedzieć się czegoś więcej o kobiecie, nie tylko ze względu na jego zawód psychologa. Ona jednak ma inny plan - ucieka niezauważona ze szpitala.

2 lata później jadąc drogą, Emily słyszy wołanie o pomoc. Udaje jej się uratować chłopca i dorosłego mężczyznę, którzy ulegli wypadku samochodowemu. Kiedy okazuje się, że Derek jest tym uratowanym, Emily ponownie postanawia uciec. Los jednak jej na to nie pozwala. Wygląda na to, że jest skazana na psychologa o pięknych oczach.

To już trzecia książka I.M. Darkss. Czytałam każdą i za każdym razem widzę te same zalety i te same wady. Widocznie taki styl już ma autorka.

I.M. Darkss znakomicie buduję chemię między bohaterami, co widać było już we wcześniejszych jej powieściach. Czytałam je z ciarkami na skórze. Bohaterowie "121 łez" droczą się, a ja to uwielbiam. Wielokrotnie rozmowy Emily i Dereka wywoływały mój uśmiech, a nawet mnie rozśmieszały. Nie ma dla mnie nic lepszego niż wątek hate-love.

Tak, dziś mam ochotę udusić Dereka już po raz czwarty. Nie mogę pozbyć się wrażenia, że on uczynił sobie hobby z doprowadzenia mnie do szału. Wykorzystuje każdą nadarzającą się okazję, by się ze mną droczyć. I przysięgam, że jeśli nie przestanie paplać, to w bliżej nieokreślonej przyszłości, prawdopodobnie w ciągu dwóch sekund, pozbawię go przytomności i zaknebluję. Z rozkoszą.

Ale niestety, tak samo, jak w przypadku "Gwiazd nadziei" "121 łez" to książka schematyczna i przewidywalna. Nie da się tego nie zauważyć. Aby nie zdradzić Wam zbyt wiele, nie mogę napisać, do których scen konkretnie mam zastrzeżenia. Mogę jedynie zasygnalizować, że na przykład postać Pana Zero nie była żadną zagadką, a czytelnik po pierwszej jego wiadomości, może przewidzieć, kim jest ta osoba.

Momentami odnosiłam wrażenie, że akcja się nie klei, a jedno wydarzenie jest kompletnie oderwane od drugiego. Szkoda, bo widać, że autorka ma umiejętności, tylko przy tworzeniu fabuły coś kuleje.

Do stylu pisarki nie można się przyczepić. Pisze znakomicie. Czytałam wersję elektroniczną, więc nie mogłam zaznaczać karteczkami ulubionych fragmentów,
ale za to robiłam zrzut ekranu za zrzutem ekranu. Znalazłam mnóstwo cytatów wartych zapamiętania. Wypiszę je wszystkie na końcu recenzji, tak samo
jak zrobiłam to z "Gwiazdami nadziei". I.M. Darkss pięknie posługuje się słowami, ale niestety, nad fabułą trzeba popracować.

Zakończenie było dla mnie kolejnym rozczarowaniem. Nie dość, że nie zaskoczyło mnie, ale i było zbyt cukierkowe. Mimo to wciąż kibicuję I.M. Darkss i wierzę w jej talent i umiejętności pisarskie. Owszem, jest nad czym pracować, ale jeśli autorka się postara, być może kolejna jej książka nie tylko zachwyci mnie stylem, relacjami między bohaterami, ale i oryginalną fabułą.

"121 łez" zdobywa trzy kostki czekolady.

Przeczytaj recenzje pozostałych książek tej autorki:
"Światło w mroku"

"Gwiazdy nadziei"

Cytaty z książki:

"Życie zabija nas każdego dnia. Moje robi to ze zdwojoną siłą i prędkością. Twoja terapia tego nie zmieni, psychologu. - Patrząc w te oczy, które powinny mnie przerażać, tym razem nie ukrywam bólu, jaki mnie zniewala. Nie chowam obaw i bezradności. Nie kryję pragnienia śmierci. Pozwalam mu dostrzec prawdziwą mnie, zanim zniknę bezpowrotnie."

"To miłe móc przez kilka sekund się łudzić, że komuś naprawdę na mnie zleży. Jednak jesteśmy sobie obcy, a nasze drogi zetknęły się przez przypadek. Może to kolejny żart losu. To nieistotne. Już po wszystkim."

"Uciekam i będę uciekać, ile będzie trzeba, bo uczynienie z bliskości tego mężczyzny mojej bezpiecznej przystani byłoby zbyt tragiczne i destrukcyjne w skutkach dla mojego serca."

"Kochasz deszcz, więc bądź jak deszcz. Krople deszczu upadają na ziemię, ale na ich upadek jest życiodajny dla innych. Czasami po prostu musimy upaść, ale jeśli już upadniesz, wiedz, że upadasz w słusznej sprawie. Krople wody odrodzą się przy kolejnym deszczu.

"Szczęście? Nie wiem, czy jeszcze jestem zdolna do odczuwania takich emocji. Jestem bezpieczna, kiedy nie pozwalam sobie czuć zbyt wiele. Gdybym zaryzykowała... Nie możesz dać mi gwarancji, że próbując znaleźć to, co nazywane jest szczęściem, nie doznam jeszcze więcej bólu i rozczarowań."

"Żeby naprawdę poznać siebie, potrzebujemy kogoś, kto odda nam swoje serce, bo tylko odpowiedzialność za czyjeś szczęście motywuje ludzi do odkrywania w sobie tego, co najlepsze. Nie dla siebie, lecz dla ukochanej osoby."

"Każdy chciałby być kimś innym, bo żyje w błędnym przekonaniu, że pozostali dostali lepsze życie od niego, łatwiejsze. Każdy człowiek ma gdzieś w sobie zaszczepione mylne poczucie krzywdy, bo nie umie radzić sobie z trudnościami. (...) A prawda jest taka, że każdy z nas upada. Sztuką jest docenić upadek, wyciągając z niego wnioski i pozwolić mu się wzmocnić."

"Przywróciłem bicie twojemu sercu. Teraz chciałbym przywrócić ci prawdziwy uśmiech."

"Kamienie nie pasują do gwiazd. Żaden z nich nigdy nie sięgnął nieba. Nawet miłość nie wystarczy, by wnieść je tak wysoko, bo przeznaczeniem kamieni jest kochać i podziwiać gwiazdy z pewnej odległości."

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.

Poniżej sprawdzisz, gdzie najtaniej kupisz "121 łez".

2 komentarze

"Siostra słońca" to szósty tom serii "Siedem sióstr". Pojawiały się głosy, że książki można czytać w dowolnej kolejności, ponieważ wszystkie zaczynają się od tego samego momentu, ale opisują przygody innej z sióstr, ja się z tym nie zgadzam. Możecie sobie sporo "zaspoilerować", jeśli pomieszacie kolejność.

Tym razem poznajemy bliżej Elektrę, najmłodszą z sióstr. Przyznam szczerze, że obawiałam się spotkania z tą bohaterką. Już w poprzednich tomach, pojawiając się w tle wydarzeń, dała się poznać jako wybuchowa, nieco egoistyczna postać. Bałam się, że nie polubię się z Elektrą, co odbierze mi radość czytania. Na szczęście tak nie było.

Kiedy poznałam historię tej bohaterki, lepiej ją zrozumiałam. Dowiedziałam się, co motywowało jej dotychczasowe zachowanie. To rzuciło światło na tę postać. Na szczęście Elektry nie da się nie lubić. Owszem, ma wybuchowy charakter, ale kto by nie miał, jeśli wychowywałby się jako najmłodsza z sześciu sióstr. Od dzieciństwa musiała walczyć o uwagę.

– Jak to jest, że niby mam wszystko, a czuję się tak, jakbym nie miała nic? – spytałam gór.
Zeskakując z półki, uświadomiłam sobie, że potrzebuję prawdziwego życia i... trochę miłości. Ale gdzie mam tego szukać, to chyba tylko Pan Bóg wie... no, może jeszcze Pa Salt, tam w niebie.

Wydaje mi się, że tom szósty jest najtrudniejszy. Elektra jest światowej sławy modelką. Swoje cierpienie tuszuje alkoholem i narkotykami. Jest uzależniona i powoli sięga dna. Śmierć ojca pogorszyła jej stan psychiczny. Do tego rzucił ją mężczyzna, którego kochała. Jest źle. Czy Elektra w porę otrzyma pomoc? I najważniejsze: czy ją przyjmie? A może pozwoli sobie stoczyć się na samo dno?
W tej książce Lucinda Riley poruszyła kilka trudnych tematów. Mówiłam już o uzależnieniach od narkotyków i alkoholu. Mocno wybrzmiewa również wątek rasizmu. Jesteśmy świadkami walki o równe prawa dla osób czarnoskórych. Pojawiają się również dobrze znane nam osoby – Martin Luther King oraz Barack Obama.

Tym razem autorka zabiera nas w podróż do... Afryki! Wraz z wyjątkowymi bohaterami zwiedzamy to wyjątkowe miejsce i uczymy się, że ten kontynent rządzi się swoimi prawami.

Zauroczyły mnie barwne opisy bohaterów. Dawno nie widziałam takiej feerii postaci. Ich charaktery są tak szczegółowo opisane, że odniosłam wrażenie, że ja po prostu znam tych ludzi. Charyzmatyczne, pełne pasji, ambicji kobiety i nieco tajemniczy, trochę skryci mężczyźni. Każda z pojawiających się w "Siostrze słońca" osób jest wyjątkowa i nie mówię tego na wyrost.

Kochanie, "kiedyś" nie istnieje. Jedyny czas, jaki mamy to teraz, w tej minucie, a może ułamku sekundy...

Jeśli znacie twórczość Lucindy, wiecie czego się spodziewać. Połączenie przeszłości i teraźniejszości. Akcja dzieje się w dwóch płaszczyznach czasowych. Wraz z bohaterami podróżujemy nie tylko w czasie, ale i po świecie. Jak mówiłam, w tym tomie akcja rozgrywa się w Kenii, ale również w Nowym Jorku oraz Anglii.

Chociaż najbardziej polubiłam się z Mają i Ally, to historia Elektry bardzo mi się podobała. Nie wiem, czy zauroczyła mnie afrykańska egzotyka, czy też nieco wycofane męskie postacie a może właśnie silne charaktery kobiet. Pewnie zadziałało wszystko po trochu. Efekt finalny jest fenomenalny. Od książki trudno się oderwać. A zakończenie? Cóż. Powiem tyle, że nienawidzę czekania na kolejny tom. W ostatniej części będzie się działo, oj będzie.

"Siostra słońca" zdobywa cztery kostki czekolady.

Zainteresowani tą serią? Przeczytaj więcej o poprzednich tomach:
"Siedem sióstr" (tom 1)
"Siostra burzy" (tom 2)
"Siostra cienia" (tom 3)
"Siostra perły" (tom 4)
"Siostra księżyca" (tom 5)
"Siostra słońca" (tom 6)
Teraz czekamy na ostatni, siódmy tom. :)

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Albatros.
Poniżej sprawdzisz, gdzie najtaniej kupisz "Siostrę słońca".

4 komentarze

I tak dobrnęliśmy do ostatniej (jak na razie) części moich ulubionych cytatów. Widzę, że zainteresowanie jest spore, dlatego kiedy tylko uzbieram kolejne dwadzieścia fragmentów książek, którymi będę chciała się z Wami podzielić, dodam szósty post z tego cyklu.

— Często myślę, że życie jest jak podróż koleją — powiedziała nagle mama.

— Pod jakim względem?
— Cóż, telepiemy się ku przyszłości i w trakcie tej podróży bywają chwile, kiedy pociąg zatrzymuje się na ładnej stacji. Wolno nam wysiąść i zamówić filiżankę herbaty. (...) I siedzimy tam przez jakiś czas, popijając herbatę, patrząc na malowniczy widok, czując spokój i zadowolenie. Myślę, że są to chwile, które większość istot ludzkich opisałaby jako szczęśliwe. Oczywiście później trzeba wrócić do pociągu i kontynuować podróż, ale nigdy nie zapomina się tych chwil szczęścia, Alexie. I to właśnie one dają nam siłę, żeby stawić czoło przyszłości: wierzymy, że znów nadejdą. I oczywiście nadchodzą.

Sekret Heleny

Najjaśniejsze gwiazdy spalają się najszybciej, musimy więc je kochać, dopóki możemy.

The brightest stars. Pożar zmysłów

Dom nie jest miejscem. To nie kraj czy miasto czy budynek albo dobytek. Dom jest z drugą połową twojej duszy, osobą, która współdzieli z tobą ból i pomaga dźwigać brzemię straty. Dom jest osobą, która jest przy tobie od początku do końca i nigdy Cię nie porzuci oraz przyniesie wieczne szczęście.

Słodki dom

Bo do takiej miłości nie można zmusić. To czarodziejska iskra i trzeba po prostu mieć nadzieję, że gdzieś jakoś kiedyś człowiek znajdzie się tam, gdzie zapałka potrze o draskę.

Połączyły ich gwiazdy

Czasem wydawało mi się, że jestem jak taki ptak. Niby mogę odlecieć w jakieś cieplejsze miejsce i wiem, że właśnie tak należy postąpić, a jednak zostaję wśród drzew pozbawionych liści i resztek traw, które uchowały się z poprzedniego sezonu. Coś mnie tutaj trzyma czy po prostu boję się odlecieć?

Chłopak, którego nie było

Wiedziała, że jest jego słońcem, wiatrem i księżycem. I dla niej ukradłby je wszystkie.

Słońce, wiatr i księżyc

Nie patrzcie w przeszłość. Kierujcie swój wzrok do przyszłości, żeby malować świat nowymi barwami.

Książę Cieni

Najważniejsza walka toczy się w sercu. Walka pomiędzy ciemnością i światłem, złem i dobrem, kłamstwem i prawdą.

Książę Cieni

Jesteś tą piosenką, nie znam żadnego słowa, ale ta melodia jest tak znana.

Kusząca pomyłka

Depresja to coś innego niż smutek, który oznacza melancholię. Depresja to czarna dziura rozpaczy. Zawsze wyobrażałem ją sobie jak tonięcie. Można czasem łyknąć świeżego powietrza - jak przy Alice - ale przeszłość, beznadzieja, wyrzuty sumienia i wstręt do samego siebie to para betonowych butów, która zawsze wciąga mnie z powrotem pod powierzchnię.

Druga strona

Bo jestem jak ćma.

A ona jak płomień.

Wszystko w niej jest eteryczne.

Jest światłem.

Nadzieją.

I pięknem.

Druga strona

Wyświetl ten post na Instagramie.

Post udostępniony przez Karolina | BOOKSTAGRAM (@ksiazkidobrejakczekolada) Kwi 8, 2020 o 11:54 PDT

Kto mówił, że czas leczy rany? Bzdura. Czas niczego nie leczy. Z każdym dniem twoja strata boli mnie bardziej, bo im dłużej cię ze mną nie ma, tym mocniej cię kocham.

Życie po Tobie

(...) życie jest najbardziej absurdalną historią, jaką kiedykolwiek napisano...

Czas burz

"Serce mówi szeptem".

"Usłyszałam to zbyt późno".

Ryzykowny rzut

Całuje mnie, a ja mam wrażenie, jakby w tym jednym pocałunku było zaklętych milion żywotów. Milion wspólnych przyszłości, milion przebytych dróg.

Twoje fotografie

Tuż po tragicznym wydarzeniu masz wrażenie, że spadłaś w przepaść. Ale kiedy zaczynasz się przyzwyczajać, zdajesz sobie sprawę, że to nieprawda. Jesteś tylko na wiecznym rollercoasterze, który właśnie dojechał do samego dołu. Teraz będzie jechał w górę i w dół, i do góry nogami przez długi czas. Może nawet już na zawsze.

Gdyby nie Ty

Uderzyła w nas ta sama fala. Tsunami. Zmiotła nas, podtopiła, ale nie zabiła. Pozostawiła na brzegu bez pomocy. Byliśmy rozbitkami i musieliśmy się nawzajem uratować.

Fale i echa

Łatwo jest kochać idealnych ludzi (...). Łatwo jest kochać ich idealne życia. Łatwo jest być z kimś, kto ma wszystko, co potrzebne, żeby było pięknie. Ale... to nie jest prawdziwe. (...) Prawdziwa miłość jest wtedy, gdy pokochasz w drugim człowieku to, co jest w nim najciemniejsze i najtrudniejsze (...).

Fale i echa

(...) łatwo zapomnieć, jaka niebezpieczna pułapka może się kryć w muzyce, a tutejsze stacje radiowe są rozkochane w nostalgicznej muzyce i zawsze istnieje ryzyko, że jakaś stara piosenka ożywi wspomnienia, których nie chcesz ożywiać.

Na progu zła

Ciągle o niej myślał: była jak piosenka, która bez ustanku grała mu w głowie.

Test na miłość

Poznaj wszystkie moje ulubione cytaty z książek:
Część I
Część II
Część III
Część IV
Część V

2 komentarze

Fiona wraca wcześniej do domu i widzi na chodniku samochód do przeprowadzek. Nie może uwierzyć własnym oczom, ale wszystko wskazuje na to, że ktoś wprowadza się do jej mieszkania!

Okazuje się, że to dopiero początek jej problemów. A może początek był wcześniej, lecz nie zwróciła na niego uwagi? Kiedy zaczęła się ta katastrofa?

Z początku myślałam, że to historia o zaburzeniach psychicznych. Bałam się, że główna bohaterka tylko ubzdurała sobie, że to jest jej dom, później dostanie leki i wszystko dobrze się skończy. Na szczęście nie jest to tego typu thriller. "Na progu zła" liczy sobie ponad 500 stron i uwierzcie mi, to naprawdę drobiazgowo zaplanowana opowieść. Autorka spisała się na medal, szczegółowo rozpisując akcję.

Głowna bohaterka opowiada o tym, co jej się przydarzyło w formie podcastu. Po raz drugi spotykam się z tym zabiegiem w książce, a podejrzewam, że będzie to stosowane częściej. Podoba mi się ten pomysł. Fiona postanawia nagłośnić swoją historię w programie "Ofiary", przede wszystkim po to, aby ostrzec słuchaczy. Ma też nadzieję, że ktoś przypomni sobie jakiś szczegół, który poprowadzi ją do męża. Bram zaginął bez śladu. Sprzedał ich wspólny dom za dwa miliony, prawdopodobnie kupił sobie nową tożsamość, dzieci podrzucił do ich babci, a sam uciekł i nikt nie wie, gdzie może się ukrywać.

Sytuacja jednak jest jeszcze bardziej zawiła i skomplikowana niż się wydaje.

Oczywiście, kiedy poznasz moją historię, pomyślisz sobie, że mogę mieć pretensje tylko do siebie - tego samego zdania będą słuchacze. Wiem, jak to działa. Ludzie zaczną wypisywać na Twitterze, jaka jestem naiwna. Rozumiem to. Wysłuchałam wszystkich odcinków pierwszego sezonu, a sama ściągnęłam na siebie to samo. Czasem trudno odróżnić ofiarę od zwykłej idiotki.

"Na progu zła" ma dwóch narratorów - Fionę i Brama. Jak już wspomniałam wcześniej, Fi swoją historię opowiada w formie podcastu. Bram natomiast przyznaje się do prawdy, pisząc list pożegnalny, który zamierza po sobie zostawić, gdy popełni samobójstwo. Jak widzicie, jest ciekawie, a zapewniam Was, że będzie jeszcze lepiej.

Powieść Louise Candlish nie jest wymyśloną bajką, mocno odstającą od rzeczywistości. Wręcz przeciwnie - ofiarą opisanych wydarzeń może stać się każdy z nas.

Pisałam Wam ostatnio, że nie jestem fanką krwawych thrillerów. Uwielbiam za to te, w których mam do rozwiązania zagadkę i "Na progu zła" jest właśnie taką książką. Brutalnych scen tam nie znajdziecie, więc żądnych krwi czytelników ta powieść rozczaruje. Dla mnie była idealna. Wciąż jestem pod wrażeniem, jak drobiazgowo Candlish rozplanowała fabułę. Ileż tam czynników musiało wystąpić, aby doszło do przejęcia domu przez obce osoby, wydarzenia, które rozpoczyna książkę. Jak zawiła była to intryga! Jestem pełna podziwu.

(...) łatwo zapomnieć, jaka niebezpieczna pułapka może się kryć w muzyce, a tutejsze stacje radiowe są rozkochane w nostalgicznej muzyce i zawsze istnieje ryzyko, że jakaś stara piosenka ożywi wspomnienia, których nie chcesz ożywiać.

Wisienką na torcie okazało się zakończenie, którego nie można przewidzieć. Uwierzcie, próbowałam, snułam rozmaite scenariusze, ale żaden się nie sprawdził. Podczas całej lektury książki domyśliłam się tylko jednej rzeczy, więc nie można uznać "Na progu zła" za przewidywalną opowieść. Potrzebujecie jeszcze jakichś argumentów, żeby sięgnąć po tę powieść?

"Na progu zła" zdobywa cztery kostki czekolady.

Premiera książki zaplanowana jest na 15 kwietnia.
Za egzemplarz książki dziękuję Wydawnictwu Muza.

Poniżej sprawdzisz, gdzie najtaniej kupisz "Na progu zła".

3 komentarze

Warto nas polubić

MÓJ PATRONAT

Czekoladowa Skala

Wybierz coś dla siebie

Bookstagram

Najpopularniejsze

Archiwum