Książki Dobre Jak Czekolada | blog z recenzjami książek

O książce "Daisy Jones & The Six" szybko robi się głośno i za chwilę będzie nam wyskakiwać z lodówki. Na czym polega jej fenomen? To proste. Podczas czytania tej historii czytelnik zadaje sobie pytanie "Ej, naprawdę istniał taki zespół?", mimo że jest to biografia zmyślonego zespołu.

Książka jest w formie wywiadu z członkami "Daisy Jones & The Six", ich bliskimi, a także osobami, które po prostu mogły powiedzieć coś ciekawego. Autorka chce odkryć, co doprowadziło do upadku zespołu, dlaczego koncert, który odbył się w lutym 1979, był ich ostatnim. Dlaczego ich gwiazda zgasła tak nagle?

Pierwsze, czym zachwyci Was powieść Taylor Jenkins Reid, jest niezwykły klimat. Autorka spisała się znakomicie, oddając specyfikę lat siedemdziesiątych. Hasło "sex, drugs and rock & roll" mocno wybrzmiewa w tej historii. Pisarka stworzyła fikcyjny zespół, umieściła go w ciekawych czasach i pokazała nam ich wzloty i upadki. Jesteśmy świadkami drogi Daisy oraz The Six na szczyt, najpierw osobno, później razem. Dowiadujemy się, co działo się, kiedy gasły światła na scenie, co działo się za kulisami, co działo się w domowym zaciszu. A działo się dużo. W końcu mówimy tutaj o gwiazdach rocka.

Taylor Jenkins Reid umieściła na końcu książki wszystkie piosenki zespołu. Nie dość, że od podstaw wymyśliła zespół, ich członków, historię, ale i napisała piosenki na kilka albumów. W tę książkę włożono mnóstwo pracy, to widać. Ale jestem pewna, że przekłada się też to na pozytywne opinie, bo nie jest to powieść, z jaką mamy do czynienia na co dzień. To coś nowego, oryginalnego, a ja to sobie cenię.

W tle oczywiście mamy miłość, bo czymże jest książka bez miłości. A uczucie do muzyka musi być wyjątkowo silne, aby przetrwać wszystkie kryzysy. Autorka pokazała nam kilka par, które zupełnie inaczej radziły sobie (lub nie radziły) z presją sławy i życia w trasie. Mnie najbardziej zaciekawiła postać Karen, której mocno kibicowałam.

Cóż więcej mogę dodać? "Daisy Jones & The Six" czyta się błyskawicznie. To historia wielkich sukcesów i bolesnych upadków. To opowieść o cenie sławy, o sile uzależnień, ale też o sile miłości. Czytając tę książkę, przenosimy się na wielkie areny, skaczemy wśród tłumów spoconych ludzi, wykrzykujemy słowa uwielbianych piosenek, patrzymy z podziwem na gwiazdy rocka. To wszystko się czuje. Gorąco polecam. A poniżej kilka cytatów na zachętę.

Nie jestem muzą.

Jestem kimś.

I koniec, kurwa.

Daisy nie ceniła niczego, co przyszło jej łatwo. Pieniędzy, wyglądu, nawet swojego głosu. Chciała, by ludzie jej słuchali.

Muzyka potrafi dotknąć czułej struny w twoim wnętrzu, wiesz? Bierze łopatę i grzebie ci w piersi, dopóki czegoś nie znajdzie.

Już nie wierzę w pokrewne dusze i niczego nie szukam. Ale gdybym w nie wierzyła, wierzyłabym, że twoją bratnią duszą jest ten, kto ma to, czego ty nie masz, i potrzebuje tego, co masz ty. Nie ktoś, kto cierpi z tych samych powodów, co ty.

"Daisy Jones & The Six" zdobywa cztery kostki czekolady.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

Premiera "Daisy Jones & The Six" zaplanowana jest na 15 lipca.

Poniżej sprawdzisz, gdzie kupisz recenzowaną książkę w najlepszej cenie.

5 komentarze

Ostatnio zachwalałam twórczość Klaudii Bianek, bo ta polska autorka rozwija się dosłownie na naszych oczach. Z każdą książką jest coraz lepiej. Doszło do tego, że "Przy naszej piosence" stało się moją ulubioną powieścią Bianek, a ja zakochałam się w Antku. ;)

Antka mieliście okazję poznać, czytając "Ocalało tylko serce". Pamiętacie Klarę? Antek jest jej bratem. Ciężko pracuje we własnej kawiarni i zachwyca klientów, tworząc latte art. Pewnego wieczoru barista zapomina włączyć alarm, a do jego lokalu ktoś się włamuje. Chłopakowi udaje się złapać włamywacza na gorącym uczynku. Złodziejem okazuje się drobna, młoda dziewczyna, a jej zdobyczą jest stos kanapek.

Kornelia opowiada Antkowi o tym, że od dwóch dni wraz z bratem nic nie jedli. Nie mają pieniędzy, matka się nimi nie interesuje, a na dodatek mieszkają w najbardziej parszywej dzielnicy miasta. Być może Antek jest idiotą. Być może nie powinien ufać złodziejce. Być może nie powinien wysłuchiwać jej wyjaśnień, a zamiast tego od razu zadzwonić po policję. Zrobił inaczej. Okazał serce. Pytanie, czy Kornelia doceni ten gest i nie złamie jego serca w pół.

Czułam do niego coś wielkiego. Czułam przy nim wszystko, co dobre. Czułam to całą sobą. Czułam myślą, uśmiechem, gestem, sercem. Czułam spojrzeniem, czułam dotykiem. Czułam go każdym tygodniem, dniem, godziną, minutą i sekundą.

Zacznę od głównego bohatera, bo nad Antkiem mogę zachwycać się godzinami. To chłopak pełen pasji, praca jest jego miłością. Choć nikt nie wierzył w jego sukces, on stanął na głowie, aby pomysł z kawiarnią wypalił. Udało mu się to tylko i wyłącznie dzięki jego ciężkiej pracy. Wielokrotnie udowodnił, że ma dobre serce. Być może nawet zbyt dobre. Nie waha się ani chwili, błyskawicznie podaje pomocną dłoń i nie oczekuje niczego w zamian. Widziałam w nim syndrom superbohatera - na każdym kroku musiał udowodnić, że jest dobrym człowiekiem.

Tak naprawdę miał jedną wadę, o ile w ogóle. Wciąż zastanawiam się, czy jest to wada, może lepiej nazwać ja rysą na jego idealnym wizerunku. Antek nie był w związku, więc często korzystał z przygód na jedną noc, co głównej bohaterce się nie podobało. :)

Czasami wręcz wydawał się postacią zbyt idealną. Brakowało jeszcze sceny, kiedy ratuje jakieś potrącone zwierzę. ;) Mimo to nie da się go nie lubić, a jestem pewna, że Antek daje nadzieję, że tacy dobrzy ludzie naprawdę istnieją. Oby nie była to złudna nadzieja.

Kornelia, jak już wspomniałam, nie ma łatwo w życiu. Ma prawie 18 lat, a przeszła więcej niż niejeden dorosły. Nie zna swojego ojca, matka natomiast żyje ze sponsoringu i nie zwraca żadnej uwagi na swoje dzieci. Uważa, że powinny rzucić szkołę i rozpocząć pracę, córce znalazła już sponsora. Kornelia nie chce takiego życia. Decyduje się na kradzież, bo wraz z bratem kolejny dzień nic nie jedli. Nie jest złym człowiekiem, to kiepski los zmusił ją do równie kiepskich wyborów.

Historia Antka i Kornelii jest pełna muzyki i przesiąknięta zapachem kawy. Piosenki są bardzo ważnym elementem wspólnej przygody tej dwójki bohaterów, dlatego polecam Wam wsłuchiwać się w teksty utworów, których słuchają.

Mogę Was zapewnić, że "Przy naszej piosence" wciąga błyskawicznie. Sięgnęłam po tę książkę, a chwilę później byłam już na setnej stronie, a w oczy zmieniły mi się w serduszka wpatrzone w Antka.

Powieść Bianek wywołała we mnie mnóstwo emocji. Od złości po wzruszenie aż do radości. Historia ta pokazuje, że zawsze jest jakieś rozwiązanie, a dobrych ludzi nie brakuje.

Z radością przyznaję najnowszej książce Klaudii Bianek cztery kostki czekolady.

Premiera "Przy naszej piosence" zaplanowana jest na 1 lipca.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu We Need Ya.

Poniżej sprawdzisz, gdzie kupisz "Przy naszej piosence" w najlepszej cenie.

4 komentarze

Kamil, student ratownictwa medycznego, zauważa na drodze wypadek. Zderzyło się wiele aut. Natychmiast zaczyna udzielać pomocy. Odnajduje w jednym z aut uwięzioną młodą dziewczynę. Wyciąga ją z auta i dba o nią aż do przyjazdu karetki. Maja zawdzięcza mu życie.

Chłopakowi trudno rozstać się z dziewczyną o pięknych oczach i kilkukrotnie odwiedza ją w szpitalu. Niestety Maja zmienia się we wrak człowieka. Wypadek prawdopodobnie przekreślił jej przyszłość baletnicy, a taniec jest wszystkim, co zna. Nie ma planu B. Matka wymaga od niej perfekcyjności, ojciec zakłada nową rodzinę, a chłopak z nią zrywa krótko po wypadku. To wszystko przerasta dziewiętnastolatkę, a jej jedynym pocieszeniem są wizyty Kamila.

Kamila życie już niejednokrotnie doświadczyło. Ma swoje sekrety i mroczne tajemnice. Na barkach dźwiga wiele bólu. Wie, że niebezpieczne jest dla niego zbliżenie się do Mai, nie potrafi jednak o niej zapomnieć.

On - jest na drodze do wyjścia z ciemności. Ona - właśnie stacza się na samo dno. Do czego dojdzie, kiedy ich drogi się skrzyżują?

Nasze drogi zupełnie się rozchodzą. Jakby nic nas nie łączyło. Może dlatego, że byliśmy tylko dwojgiem ludzi, których los przypadkiem ze sobą zetknął.

Miałam okazję czytać wszystkie książki Elżbiety Rodzeń, więc miałam wysokie oczekiwania co do "Jesteś cudem". Ale pisarka nie zawiodła, jak zawsze mnie poruszyła przedstawianą historią i wzbudziła we mnie mnóstwo emocji.

Po pierwsze - wielkie brawa dla autorki. Z okładki możecie się dowiedzieć, że kupując swój egzemplarz, wspieracie DKMS. Ja już kilka lat temu zarejestrowałam się w bazie potencjalnych dawców szpiku. Mimo to fabuła "Jesteś cudem" uświadomiła mi wiele rzeczy. Musicie wiedzieć, że nie jest to wesoła historia, zresztą możecie się tego domyślić, skoro związana jest z fundacją, która skupia wokół siebie dawców szpiku. Jest to książka pełna bólu i cierpienia, książka przesiąknięta sterylnym zapachem szpitala i przemoczona łzami współczucia. Nie czyta się ją łatwo, ale powinno się ją przeczytać, bo otwiera oczy na wiele ważnych kwestii.

Zastrzeżenie miałam trochę do skoków w czasie, bo czasami były one tak nagłe, że gubiłam się w akcji. Ale szybko cofałam się o stronę i okazywało się, że autorka napisała, że minęły 4 tygodnie, tylko ja byłam tak daleko myślami z bohaterami, że nie zwróciłam na to uwagę. Szczególnie na początku książki mamy dużo takich przeskoków. Ale nic dziwnego - opowiadane są wydarzenia z prawie całego roku, a uwierzcie mi, że wiele jest do opowiedzenia.

Podoba mi się, że Elżbieta Rodzeń pokazała, że tak silna relacja potrzebuje czasu, aby się rozwinąć. W wielu książkach spotykam związki po kilku dniach znajomości i równie szybkie wyznania miłości. Tutaj wszystko przychodzi z czasem, dzięki czemu jest autentycznie.

Jego ręce nie należą do mnie. Wargi nie chcą mnie już całować. Ramiona nie zamkną mnie już w uścisku.

Potrzebujemy takich książek jak "Jesteś cudem". Potrzebujemy takich głębokich historii z przesłaniem. Potrzebujemy powieści, które skłonią nas do refleksji, przemyśleń, a być może część z Was po przeczytaniu najnowszej książki Elżbiety Rodzeń zarejestruje się w bazie DKMS. Potrzebujemy, aby ktoś otworzył nam oczy. Przeczytajcie "Jesteś cudem", bo warto.

"Jesteś cudem" zdobywa cztery kostki czekolady.

Premiera książki zaplanowana jest na 1 lipca.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Znak.

Poniżej sprawdzisz, gdzie kupisz "Jesteś cudem" w najlepszej cenie.

No komentarze

Olivia i Mike są wrogami od dzieciństwa. Kiedyś dokuczali sobie w szkole. Wzajemne psikusy wypełniały ich codzienność. Sklejanie butów czy obcinanie włosów nie było dla nich niczym nadzwyczajnym. Ich misją zawsze była zemsta. To wszystko skończyło się, kiedy Olivia wyjechała do szkoły z internatem.

Kiedy dziewczyna wraca do rodzinnego miasta po latach, nie poznaje Michaela, a on nie kojarzy jej. Los postanawia się nimi zabawić i sprawia, że muszą razem zamieszkać. Jak wielką katastrofą to się zakończy?

Opis brzmiał bardzo zachęcająco. Widoczny wątek hate-love sprawił, że miałam wysokie oczekiwania co do "Bad Boys go to Hell". Historia ta odniosła również sukces na Wattpadzie, więc byłam przekonana, że czeka mnie świetny czas z tą książką.

Nie mogłam się bardziej mylić.

Autorka była bardzo niekonsekwentna i gubiła się w tym, co pisała. Najpierw nasz bohater nie był za bardzo umięśniony, za chwilę dziewczyny zachwycały się jego wysportowanym ciałem. Główna bohaterka nie mogła się napatrzeć na widok chłopaka bez koszulki. Na koniec jego ojciec stwierdził, że jego syn nie jest sportowym typem. Można się pogubić już w opisie bohatera.

Olivia nie wie, czego chce. Jej zachowanie mnie doprowadzało do szału. 18-latka zachowywała się bardzo niedojrzale. Była w związku, ale wielokrotnie całowała się z innym chłopakiem, po czym go odpychała, mówiąc, że nie chce zdradzić swojego partnera. Długo nie utrzymywała swojego postanowienia i szybko lądowała w ramionach Michaela.

Brakowało mi chemii między bohaterami. Niby się nienawidzili, za chwilę się całowali, a na koniec (uwaga spoiler, ale to logiczne, że tak się skończy książka, więc dużo nie stracicie, czytając dalej) zostali parą. Jak do tego doszło - nie pytajcie mnie. Nie widziałam tam żadnego budowania relacji. Bum i nagle wyznania miłości. A one mogą zaskoczyć czytelnika. Ja się ich nie spodziewałam. Autorka kiepsko sobie poradziła w tej kwestii.

Ale najwięcej zastrzeżeń mam do scen przemocy i wyzwisk, których nie brakuje. Mnóstwo było też szczeniackich odzywek. Poniżej dwa fragmenty.

"- Nie będę się powtarzać, gówniaro. - warknął. Mocniej zacisnął rękę na mojej szyi, a mnie zaczęło brakować tlenu."

"Jak na ciebie patrzę, to mi ziemniaki w piwnicy gniją".

Ach! Zapomniałabym o wisience na torcie, czyli scenie pierwszego razu. Kompletnie oderwana od rzeczywistości. Lekkie ukłucie, chwilę później orgazm, zero krwawienia, następnego dnia żadnego dyskomfortu. Ja rozumiem, że każdy organizm jest inny i inaczej reaguje, ale to przypominało mi opis jak z bajki.

Dla mnie tego typu książki są szkodliwe. Młode dziewczyny mogą wzorować się na takich historiach. A tego bardzo bym nie chciała. To nie jest powieść, która daje dobry przykład. Wierzę, że można napisać świetną książkę o młodzieży ze scenami sexu i jednocześnie zrobić to realistycznie. Wierzę, że w książkach z wątkiem "od nienawiści do miłości" (hate-love) nie musi występować przemoc. To wszystko można zrobić na poziomie, którego tutaj zabrakło.

Z przykrością przyznaje "Bad Boys go to Hell" jedną kostkę czekolady.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Niezwykłe.

Poniżej sprawdzisz, gdzie kupisz recenzowaną książkę w najlepszej cenie.

2 komentarze

"W tę samą stronę" to książka, która nie dała mi spokoju, dopóki jej nie skończyłam czytać. :) Wszystko musiałam odłożyć na później - na po przeczytaniu powieści Marty Radomskiej.

Czy kochać zawsze oznacza patrzeć w tę samą stronę?

Nina i Adrian poznają się przez przypadek, ale od razu pałają do siebie nienawiścią. No, może to za dużo powiedziane, ale z pewnością nie jest to przyjaźń od pierwszego wejrzenia. Od razu zaczynają się kłócić i ledwo powstrzymują się od powodzenia o jedno słowo za dużo. Na szczęście są obcymi sobie osobami, więc nie będą się spotykać, prawda? Nic bardziej mylnego!

Chwilę później Nina trafia do lekarza. Jest nim... Adrian! A to dopiero początek. :)

Nina dostaje tajemniczy list od przyjaciółki. Izka znika bez śladu. Nikt nie wie, dokąd się wybrała. To wszystko jest jakieś podejrzane. Nina wyrusza na poszukiwania Izy. Czy uda jej się ją odnaleźć?

Tylko pogodzenie się z własnymi możliwościami, ograniczeniami i tym, co pragnie się ofiarować światu lub zachować dla siebie, pozwoli podjąć dobrą decyzję.

Historia Niny wciągnęła mnie od pierwszych stron. Obyczajówka, ale z wątkiem kryminalnym szybko mnie zainteresowała i próbowałam odgadnąć zakończenie. To oczywiście mi się nie udało. Intryg nie brakuje, dzięki czemu czytelnik się nie nudzi.

Podobała mi się powoli rozwijająca się relacja między głównymi bohaterami. Choć na początku nie mogli wręcz na siebie patrzeć, szybko to się zmieniło. Ale autorka nie zrobiła tego na zasadzie strzały amora, która błyskawicznie uświadamia bohaterów, że są w sobie zakochani. Nie. Tutaj subtelnie, krok po kroczku wszystko jest budowane. Doceniam to. Dzięki temu jest realistycznie.

Muszę jeszcze zwrócić uwagę na scenerię. Wydarzenia rozgrywają się głównie w domu otoczonym lasem. Jest tam nawet jeziorko. Ach, aż chciałoby się tam przenieść! Poniekąd to się udało, bo Marta Radomska bardzo obrazowo opisała okolicę, dzięki czemu moja wyobraźnia miała materiał do pracy. ;)

Wady? Zakończenie! Nie tego się spodziewałam! Myślałam, że na końcu czeka mnie wyraźne zamknięcie tej historii i ostatnia kropka. Okazało się, że będzie kolejny tom, a ja muszę cierpliwie czekać na dalsze przygody Niny i Adriana.

Podsumowując - "W tę samą stronę" to wciągająca historia o nieoczywistej miłości w sielskiej scenerii. Książka idealna na lato. :)

Ode mnie trzy kostki czekolady.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

Poniżej sprawdzisz, gdzie kupisz "W tę samą stronę" w najlepszej cenie.

No komentarze

Warto nas polubić

MÓJ PATRONAT

Czekoladowa Skala

Wybierz coś dla siebie

Bookstagram

Najpopularniejsze

Archiwum