Książki Dobre Jak Czekolada

Mila jest zmęczona swoim życiem. Zbyt często traci kontakt z rzeczywistością. Niejednokrotnie zdarzyło jej się ocknąć w nieznanym miejscu, nie wiedząc, jak tam się znalazła, ani jak trafić do domu. Znajomi wielokrotnie opowiadali jej o sytuacjach, w których według nich brała udział, czego jednak nie pamiętała. Kiedy zaczynają jej się wymykać całe miesiące życia, Mila postanawia poszukać pomocy. To wtedy pochłania ją ciemność, a gdy się budzi, znajduje się w Tryjonie.

Tylko czy jej egzystencję można było w ogóle nazwać życiem? Tak wiele razy traciła kontakt z rzeczywistością, że nie potrafiła już stwierdzić, czy żyje naprawdę.

Milę przetrzymują w celi więziennej, gdzie czeka na wyrok. Oskarżają ją o zabójstwo swojego męża. Dziewczyna czuje się zagubiona - dobrze wie, że nie ma męża, a tym bardziej że nikogo nie zabiła. Jednak, gdy zaczyna się nad tym zastanawiać, dochodzi do wniosku, że nie może sobie ufać. Zbyt często zapominała o wydarzeniach ze swojego życia, by mieć pewność, że nie wymazała ze swojej pamięci kilku lat, kiedy to wzięła ślub, a później zamordowała męża, a następnie siebie.

Do Tryjonu trafia się po śmierci, by podczas procesu zdecydować o przyszłości. Świat, w którym znalazła się Mila, przypomina nam niebo, piekło i czyściec. Skazani przestają oddychać i się ruszać. Spędzają wieczność na dnie Sylonu jako Samotnicy. Natomiast ci, którzy żałują swoich przewinień, mają szansę na wieczny spokój. Teraz dziewczyna stanie przed sądem, w którym będzie musiała udowodnić swoją niewinność.

Mila musi odkryć prawdę o sobie i zawalczyć o swoje życie. Okazuje się jednak, że nie jest to takie łatwe. Pretor jej nie wierzy, a ona sama nie wie, co się z nią dzieje. Czeka ją długa droga i wiele kwestii do wyjaśnienia, a w międzyczasie przygody, których nigdy by się nie spodziewała.

Nasza osobowość to glina, emocje to woda. Woda stanowi spoiwo dla gliny, sprawia, że dzięki niej budulec staje się plastyczny i ułatwia formowanie trwałych przedmiotów. Wypierając emocje, pozbawiamy się spoiwa, dzięki któremu stanowimy całość. im mniej wody, tym glina jest mniej podatna na formowanie, aż w końcu kruszeje się i rozpada - na dwa, trzy, a może nawet więcej kawałków.

W przypadku Mili było ich pięć.

Melissa Darwood to kolejna autorka, po której książki sięgam w ciemno. Wiem, że się na nich nie zawiodę. "Tryjon" wciągnął mnie tak bardzo, że po przeczytaniu całej historii nie mogłam odnaleźć się w rzeczywistości. Autorka opisała wszystko bardzo szczegółowo, dlatego wyobrażenie sobie wysp Tryjonu było łatwizną.

W "Tryjonie" przede wszystkim poruszany jest temat naszej tożsamości. Dowiadujemy się, jak ważne są emocje i jak wpływają one na naszą osobowość. Czytamy, co może się stać, gdy wyprzemy się swoich uczuć, gdy spróbujemy je zablokować, wyłączyć.

Melissa Darwood pisze też tu o tym, jak wychowanie wpływa na nasz charakter. Bohaterowie są niezwykle różnorodni i na ich przykładzie zobaczycie, co może nas skłonić do określonych działań. Ta książka to tak naprawdę kopalnia wiedzy o nas samych, naszych lękach, uczuciach i stylu bycia.

Historia Mili pokazuje, że każdy z nas czegoś się boi i nikt nie radzi sobie perfekcyjnie z emocjami. Jednak nie możemy pozwolić naszym lękom przejąć kontroli nad naszym życiem, czy też chować się w swojej skorupie niczym żółw.

"Tryjon" to książka, która zachwyca nie tylko swoją fabułą. Świat tu przedstawiony został zaplanowany niezwykle szczegółowo, dlatego czytelnik nie ma problemu z wyobrażeniem sobie miejsca rozgrywanych wydarzeń. Postacie reprezentują kilka konkretnych typów osobowości i możecie odnaleźć siebie pośród bohaterów. Ja utożsamiam się z Anną i czytając o niej, zwróciłam uwagę na kilka rzeczy, których wcześniej u siebie nie zauważałam. Sam pomysł na książkę jest wyjątkowy, a wiecie, że oryginalność bardzo sobie cenię. Szczerze powiedziawszy, czytając "Tryjon", pomyślałam, że chętnie obejrzałabym ekranizację tej opowieści.

Poza świetnie wykreowanym światem i postaciami, znajdziemy tu mnóstwo ważnych kwestii, na których zazwyczaj się nie skupiamy. Wyobrażaliście sobie, co byłoby, gdybyście przestali się bać? Zastanawialiście się kiedyś, dlaczego strach jest ważny? Czy człowiek, który w przeszłości uczynił wiele złego, ma jeszcze szansę na szczęście? Jak uwierzyć oskarżonemu o zabójstwo, który twierdzi, że nie pamięta ostatnich pięciu lat?

"Tryjon" mnie zachwycił i jestem pewna, że jeszcze nie raz będę wracać do tej książki. Polecam Wam ją z całego serca. Z przyjemnością przyznaję cztery kostki czekolady i czekam na kolejne powieści Melissy Darwood.

CHCESZ OBEJRZEĆ TRAILER TEJ KSIĄŻKI? KLIKNIJ TUTAJ.

Premiera "Tryjonu" zaplanowana jest na 18 kwietnia.

Za przedpremierowy egzemplarz recenzencki dziękuję oraz Melissie Darwood oraz Wydawnictwu SQN.

8 komentarze

"Perłowa Dama" to drugi tom "Króla Kier". Powraca magiczny cyrk, przygoda zaczyna się na nowo, a niebezpieczeństwo jest jeszcze większe.

Alicja trafia do Hadesu, więzienia pełnego magii. Nie ma jak się bronić, czy walczyć. Liczy na pomoc Circus Lumos, lecz Tristan - brat Hadriana - zasiewa w niej ziarno niepewności. Gdyby przyjaciele mieli się po nią zjawić, już dawno by to zrobili. Alicja musi wydostać się sama, jednak nie jest to takie łatwe. Póki jest w królestwie wroga, nastawia uszu i oczu, by dowiedzieć się jak najwięcej. Nastolatka dowiaduje się rzeczy, które zmienią wszystko, ale i spowodują pojawienie się nowych pytań i kwestii do zbadania.

Każdego dnia Tristan przynosi jej posiłek. Alicja próbuje z nim rozmawiać i przekonać go, że jego ciemna strona mocy nie jest tą jedyną. Że i on ma w sobie dobro. Brat Hadriana jest jedną z niewielu osób, które Alicja widuje w więzieniu. Dziewczynie wydaje się, że pojawia się między nimi nić porozumienia. Błaga go o pomoc. Tak, zwraca się z prośbą o pomoc tego z braci, który walczy dla ciemności.

Na jaw wychodzi skrywana przez wiele lat prawda. Co, jeśli więź łącząca Circus Lumos jest tylko iluzją? Czy można należeć zarówno do światłości, jak i ciemności?

Prawda - to niepozorne, krótkie słowo potrafi wszczynać wojny i burzyć domy. (...) Wielu ludzi ukrywa przed światem swoją mroczną prawdę, jednak to oczy zdradzają ich cierpienie.

Alicja będzie musiała zmagać się z cieniami, których w więzieniu jest od groma. Czy uda jej się wydostać? Czy po tym wszystkim będzie chciała jeszcze mieć do czynienia z Circus Lumos? I wreszcie - pytanie, które musiało paść - kim jest Perłowa Dama?

W drugim tomie dzieje się więcej niż w pierwszej części. Akcja nabiera tempa, niebezpieczeństwo stale rośnie, a w tym wszystkim Alicja stara się zachować, choć namiastkę dawnego życia. Przed nią matura, która w tej książce jest często wspominana. Nie widzę jednak w tym nic złego - autorka łączy zwyczajny świat ze światem magii. To sprawia, że zaczynamy wierzyć, iż nasz nudny świat skrywa swoje tajemnice i być może nie widzimy magii, która nas otacza.

W recenzji "Króla Kier" zachwycałam się ilością cytatów, które z przyjemnością wypisywałam sobie do zeszytu. W "Perłowej Damie" również zaznaczyłam kilka pięknych zdań. Autorka nie zawiodła, po raz kolejny poruszyła ważne kwestie, jak zaufanie, więzi rodzinne, czy też te nieco bardziej przyziemne, ale również istotne dla młodych ludzi - decyzje dotyczące ich przyszłości. W dodatku podoba mi się sposób, w jaki Aleksandra Polak pisze. Po książce Danielle Steel, to była miła odmiana. Styl autorki sprawia, że książkę czyta się z przyjemnością.

Interesujące postacie, nowe wątki, wartka akcja, a do tego kilka ważnych kwestii życiowych. Dylematy i wybory, kroczenie wzdłuż cienkiej granicy światłości i ciemności. To zaledwie ułamek tego, co znajdziecie w "Perłowej Damie".

Wszyscy powtarzali, że to w tobie Hadrianie, jest blask, że to ty dostałeś magię jasną, a Tristan utonął we własnej ciemności. Ja i w nim widziałam światło i zamierzałam o nie walczyć. Czy można kochać dwóch chłopaków naraz?

Mnie Aleksandra Polak przekonała do swojej twórczości dzięki "Królowi Kier". "Perłowa Dama" utwierdziła mnie w przekonaniu, że jest to autorka, która ma duży potencjał i ogromny talent. W przygotowaniu jest "Książę Cieni" i wierzę, że ostatni tom mnie również pozytywnie zaskoczy.

Moi drodzy, blog Książki Dobre Jak Czekolada objął swoim patronatem "Perłową Damę". Naprawdę uwielbiam tę historię, czytanie jej pochłonęło mnie i przez kilka godzin żyłam w świecie pełnym magii i czarów. Jeśli lubicie takie fanatyczne klimaty, gorąco polecam Wam zapoznanie się najpierw z "Królem Kier", a następnie z "Perłową Damą".

Do "Perłowej Damy" trafiają cztery kostki czekolady. Premiera tej książki już 18 kwietnia.

Dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona za możliwość objęcia patronatem "Perłową Damę".

5 komentarze

Danielle Steel znana jest na całym świecie, dzięki swoim powieściom, które podbiły serce niejednej kobiety. Ja jednak do tej pory nie miałam okazji, by przeczytać choć jedną z jej książek. "Nie wszystko stracone" było moim pierwszym spotkaniem z twórczością tej autorki, mimo że o niej słyszałam wcześniej. Czy to spotkanie można uznać za udane? Niezupełnie.

Sydney, główna bohaterka "Nie wszystko stracone", jest po czterdziestce, ma dwójkę dorosłych córek. Kilkanaście lat temu zajmowała się projektowaniem ubrań i była w tym naprawdę dobra. Potem poznała Andrew - nieco starszego od niej mężczyznę, dla którego straciła głowę. Po jakimś czasie pobrali się, a mąż zapewnił jej luksusowe i szczęśliwe życie. Cieszyli się każdym dniem i nie martwili się przeszłością czy przyszłością. I to był błąd.

Gdy Andrew zginął w wypadku, Sydney została z niczym. Wszystko, co należało do jej męża, stało się własnością jego córek z poprzedniego małżeństwa. Wdowa dostała jedynie trzydzieści dni na wyprowadzkę i to, co jej mąż kiedykolwiek jej podarował, a nie było tego dużo.

Nie tylko nagle straciła ukochanego mężczyznę, ale także wygody, dom, status mężatki, a nawet własną tożsamość. Kim była bez Andrew? Nagle stała się biedaczką, wdową po bogatym mężczyźnie.

Sydney jest zmuszona poszukać zajęcia, które dałoby jej stały dochód. Nie byłoby to problemem, gdyby nie kilkanaście lat przerwy od pracy. W tym czasie technologia rozwinęła się, pozostawiając świetną projektantkę w tyle. Teraz nikt nie chce jej zatrudnić.

To wtedy w dość niecodziennych okolicznościach spotyka Paula Zellera - właściciela ogromnego przedsiębiorstwa modowego, które zarabia spore pieniądze, ale nie cieszy się dobrą sławą. Firma Zellera kopiuje wzory z oryginalnych, markowych i drogich ubrań, a później sprzedaje je w o wiele niższych cenach. Dzięki temu nawet osoby bez pięciu zer na koncie mogą pozwolić sobie na złudzenie luksusu. Jednak działania Zellera nie zawsze są uczciwe.

Gdy Paul proponuje jej pracę, Sydney waha się. Splamienie nazwiska od lat działającego w najlepszych firmach modowych, nie jest takie złe, gdy nie ma się czym zapłacić za czynsz i jedzenie.

Jak postąpi wdowa i czy jest w stanie odnaleźć się w nowej sytuacji bez bogactwa i bez męża?

"Nie wszystko stracone" zaciekawiło mnie, mimo mojego młodego wieku. Autorka kieruje swoje książki raczej do starszych ode mnie osób (30-50 lat). Jednak nie mogłam cieszyć się tą opisywaną historią z uwagi na styl pisania Danielle Steel. Powtórzenia są tu na porządku dziennym, co widać nawet w cytacie z tej książki, który umieściłam nieco wyżej. Do tego pisarka uważa za konieczne przypominanie co kilka stron wydarzeń, o których zdążyliśmy już przeczytać. Jeśli sięgasz po tę książkę z miesięcznymi przerwami, a nie jak ja czytasz ją w dwa dni, to może jest to pomocne. Dla mnie był to zabieg nużący i irytujący oraz absolutnie zbędny. Nie zapominam tak szybko o scenach z poprzedniego rozdziału.

Kilka razy akcja mnie zaskoczyła. Sydney zaprosiła swojego prawnika na wigilijną kolację. I nie byłoby nic w tym dziwnego, gdyby byli przyjaciółmi, albo chociaż znali się od dłuższego czasu, ale to naprawdę była krótka znajomość. Nie była nim też zainteresowana jako potencjalnym partnerem czy krótką przygodą, więc naprawdę byłam zdziwiona, gdy o tym czytałam. Wy też zapraszacie osoby z którymi pracujecie na święta?

Danielle Steel chciała opowiedzieć, o tym, że nawet, gdy w naszym życiu dzieje się źle, a niepowodzenie goni kolejną tragedię, to jeszcze nie koniec. "Nie wszystko stracone" to historia o tym, jak wsparcie bliskich osób jest ważne szczególnie, gdy mamy gorszy okres. Z rodziną i przyjaciółmi możemy przetrwać każdą burzę. Wtedy też życie pokazuje kto, tak naprawdę jest naszym wsparciem, a kto znika, gdy tylko pojawiają się pierwsze trudności.

Podsumowując, "Nie wszystko stracone" to ciekawa książka, jednak kiepsko napisana. Obawiam się, że większość czytelników zauważy liczne powtórzenia i może ich to zniechęcić do sięgnięcia po inne tytuły Danielle Steel. Tak niestety jest ze mną, ta autorka mnie nie zachwyciła, mimo że miała dobry pomysł na opowieść, a wątki kryminalne, które tam występują, rozruszały akcję.

"Nie wszystko stracone" zdobywa dwie kostki czekolady.

Premiera tej książki zaplanowana jest na 18 kwietnia.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Znak.

7 komentarze

Z początku nieco sceptycznie podchodziłam do tej książki. Wreszcie wciągnęłam się w akcję i miałam problem z odłożeniem książki na półkę, nie mogłam przerwać lektury, bo stałe coś się działo. "Piołun na zapomnienie" liczy sobie ponad 600 stron, więc spędziłam z bohaterami kilka miłych dni.

A o czym tak właściwie jest ta opowieść?

27-letnia Leokadia wychodzi za mąż za nieco starszego od niej Józefa, który prowadzi własną aptekę. Dziewczyna z prowincji przeprowadza się do Warszawy i zaczyna nowe życie. Jest końcówka XIX wieku. Kobiety noszą gustowne suknie i kapelusze. W domowych obowiązkach pomagają im gosposie. Świat wygląda zupełnie inaczej niż teraz. I w tym świecie Leokadia próbuje się odnaleźć, stawia pierwsze kroki, poznaje swojego męża, walczy o swoje marzenia, a w końcu zakochuje się w swoim wrogu.

(...) napiła się naparu z piołunu, którego gorycz - według jej babki i ciotki - miała łagodzić wszelkie kobiece dolegliwości ciała, duszy i serca i dawać zapomnienie.

Klimat tej książki mnie oczarował. Opisy kobiecych ubrań, zapachów pochodzących z apteki, wiejskich widoków, czy też gwaru Warszawy na przełomie XIX i XX wieku... Autorka ukazała to niezwykle barwnie, więc z łatwością zatraciłam się w tym świecie.

Leokadia to postać skomplikowana tak bardzo, jak tylko jest to możliwe w przypadku prostej dziewczyny ze wsi. Gdy Józef prosi ją o rękę, zgadza się, bo rodzina uważa, że to porządny człowiek. Sama nie ma konkretnego zdania na temat jego kandydatury. Nie sprzeciwia się wyjściu za mąż, mimo obaw że nie uda jej się dojść do porozumienia z Józefem. Nie zna swojego męża, nie zna też Warszawy, do której się przeprowadza. Myśl o wypełnianiu obowiązków małżeńskich nocą ją przeraża. Jednak powoli do wszystkiego się przyzwyczaja, i akceptuje wszystko poza jednym - milczeniem Józefa na temat jego zmarłej żony.

Z jednej strony nie chce denerwować męża, dlatego postanawia nie poruszać kwestii Sabiny. Z drugiej strony jednak Leokadia wie bardzo mało o przeszłości Józefa, a on uważa tamte rozdziały za zamknięte i nie chce jej się zwierzać. Niewiedza doprowadza Leokadię do szaleństwa i w końcu rozpoczyna własne śledztwo, które pochłania ją na długie miesiące. To wtedy wszystko się zmienia, a dotychczasowy wróg staje się jej bliższy niż ktokolwiek inny.

Nie liczyła na wiele, o miłości już wcale nie myślała. Starała się być rozsądna, a ślub z panem Józefem był dla niej dobrym rozwiązaniem.

Lea to kobieta ambitna, mimo podchodzenia z prowincji. Wytrwale dąży do tego, by mąż zaznajomił ją z funkcjonowaniem apteki, prosi o nauki, chce być kimś więcej niż żoną i gospodynią.

Warszawa przestaje ją przerażać, wie, jak poradzić sobie z plotkami sąsiadek i zaznajamia się z najnowszymi trendami. Wszystko wskazuje na to, że Lea odnalazła się w nowej sytuacji. Jednak wtedy zaczyna odkrywać nowe fakty dotyczące jej męża i wszystko się zmienia.

Takim jasnowłosym młodym mężczyznom o niebieskich oczach można dużo wybaczyć, więcej niż innym. Są jak motyle, delikatne i wrażliwe na zimno, jak zamorskie zioła, które dodają smaku zwykłym dniom, a bez nich życie jest smutne i nijakie.

W tej książce nie znajdziecie miłości jak w romansach. Małżeństwa są tu aranżowane, a przyszli małżonkowie właściwie się nie znają przed ślubem. Dobry posag, niemały majątek wyznaczają dobrą kandydatkę/kandydata na partnera. Leokadia kiedyś marzyła o miłości jak z bajki, jednak wie, że taka miłość nie zapewni jej dobrego życia. W "Piołunie na zapomnienie" dowiecie się, jak wyglądały realia Polski na przełomie XIX i XX wieku. Co wypadało, a co nie, obyczaje, kultura, to wszystko było zupełnie inne od tego, co jest obecnie, dlatego tym bardziej zachęcam do przeczytania tej książki, zwłaszcza że nie jest to nudna lekcja historii, a ciekawa fabuła z mnóstwem cennych informacji.

"Piołun na zapomnienie" nagradzam trzema kostkami czekolady. Za egzemplarz recenzencki dziękuję wydawnictwu Zysk i S-ka.

9 komentarze

MÓJ PATRONAT

Warto nas polubić

Czekoladowa Skala

Polecam

Wizyta w studiu Harry'ego Pottera

Wybierz coś dla siebie

Bookstagram

WARTO PRZECZYTAĆ

Archiwum