Książki Dobre Jak Czekolada

W jednej z kopenhaskich kamienic zamordowano studentkę. Ofiara miała wyrysowane nożem wzory na twarzy. Zabójca był wyjątkowo brutalny, jednak tworzył swoje dzieło, dopiero kiedy dziewczyna przestała się poruszać. Potrzebował spokoju, aby narysować idealne linie.

Kiedy policja rozpoczyna śledztwo, dowiaduje się, że właścicielka kamienicy, niepozorna staruszka, opisała morderstwo w swojej książce. Zrobiła to już kilka tygodni temu. Czy tym samym wydała wyrok śmierci na lokatorkę budynku?

Jak to możliwe, że scenariusz, który ułożyła miesiąc temu, nagle stał się rzeczywistością? Ktoś przeczytał jej zapiski i postanowił je zrealizować. Ale dlaczego?

"Stróż krokodyla" nie jest łatwą książką ze względu na swoją wielowątkowość. Przyznam Wam szczerze, że kilkukrotnie zmieniałam cel moich podejrzeń i kierowałam je na kogoś innego. Nie odgadłam zabójcy, ale to tylko zaleta tego thrillera.

Podobał mi się klimat, jaki autorka wytworzyła. Barwne opisy Kopenhagi, uroków tego miasta, jego charakteru sprawiły, że czułam się, jakbym tam była.

Ciekawe wydawało mi się wykorzystanie jeszcze niedokończonej, a więc również niewydanej książki, jako scenariusza, gotowego planu zabójstwa. Kto i w jaki sposób zdobył dostęp do tych zapisków? Jak odgadł, kim inspirowała się autorka, tworząc główną bohaterkę? Dlaczego to zrobił?

Czy byłaby w stanie zrobić to sama pisarka? Czy emerytowana nauczycielka miałaby tyle siły i odwagi, aby zabić? Być może zabrakło jej weny i postanowiła zamienić fikcję w rzeczywistość, by się zainspirować?

Nie miałam w planach czytać "Stróż krokodyla", ale cieszę się, że poznałam tę historię. Oryginalna, wciągająca fabuła. Mnóstwo podejrzanych i wiele motywów. Tak właściwie każdy przesłuchiwany mógłby zabić. Jednak w miarę upływu czasu liczba martwych osób wzrasta. Czy morderca jeszcze żyje? A jeśli tak, to kto będzie jego następną ofiarą? Jaki będzie kolejny rozdział książki?

Czasem nie dostrzegamy tego, co jest najbliżej nas. Bo tak bardzo pragniemy czegoś innego.

Ja naprawdę wciągnęłam się w akcję i choć książka jest obszerna, przeczytałam ją błyskawicznie. Była świetną odskocznią od notatek z materiałami na egzaminy, które ostatnio czytam non stop.

Bohaterów mamy tutaj mnóstwo, a postacie większości z nich Katrine Engberg postanawia nam przybliżyć. I tak zaglądamy za kulisy życia lokatorów kamienicy, w której zamordowano, ale i poznajemy szczegółowo plan dnia policjantów prowadzących to śledztwo, a także sprawdzamy, jak wygląda codzienność bliskich ofiary, po tej ogromnej stracie. To wszystko sprawia, że szczegółów do zapamiętania jest mnóstwo, a że każdy z bohaterów ma coś na sumieniu, to naprawdę mamy wielu potencjalnych morderców. Kto jest tym właściwym? Czy uda ci się odgadnąć?

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.

2 komentarze

Nad książkami Lucindy Riley rozpływałam się już wielokrotnie: czy to przy okazji serii "Siedem Sióstr" ("Siostra burzy", "Siostra cienia", "Siostra perły") czy też w okresie świątecznym, kiedy to przeczytałam "Drzewo anioła". Śmiało mogę powiedzieć, że Lucinda Riley jest jedną z moich ulubionych autorek. Owszem, nie przeczytałam jeszcze jej wszystkich książek, ale mam to w planach. A dziś mam zamiar zachęcić Was do zapoznania się z kolejną wspaniałą historią od tej autorki.

"Dziewczyna na klifie" tak jak każda dotychczas przeczytana przeze mnie książka Riley, łączy teraźniejszość silnymi więzami z przeszłością. Każdy bohater, któremu dała życie autorka, stopniowo odkrywa losy swoich przodków, które mają silny wpływ na obecne wydarzenia. Pisarka pokazuje nam, że nasze działania są istotne nie tylko dla nas samych, ale i dla naszych potomków, dlatego musimy zawsze zastanowić się kilka razy przed podjęciem właściwej decyzji.

Życie każdego człowieka pełne jest fascynujących wydarzeń, a gra w nim wielu aktorów: złych i dobrych.
I prawie zawsze w którymś momencie pojawia się magia.

Tym razem bohaterką jest Grania, która właśnie musiała zmierzyć się z niewyobrażalną tragedią, jaką jest poronienie. Młoda kobieta, aby odciąć się od świata, ucieka z Ameryki i wraca do Irlandii, z której pochodzi. Powraca w okolice Cork, gdzie pełno klifów, wzgórz i malowniczych miejsc. To właśnie tam pewnego dnia zauważa małą dziewczynkę stojącą nad przepaścią.

Aurora, bo tak nazywa się ośmiolatka, szybko zaprzyjaźnia się z Granią, w której odzywa się instynkt macierzyński. Opieka i spędzanie czasu z dzieckiem sprawia jej ogromną przyjemność i robi to z radością, tym bardziej wiedząc, że matka Aurora zmarła i dziewczynka mieszka jedynie z ojcem.

Matka Grani nie jest zadowolona ze spotkań córki z Aurorą, pochodzącą z rodziny, która wyrządziła rodzinie Grani wiele złego. To sprawia, że nadchodzi czas, by Grania poznała historię swoich przodków, a jest ona niezwykle fascynująca i pełna cierpienia, wzruszeń, ale i zwrotów akcji, miłości, przygód i wyzwań.

(...) w dzisiejszych czasach ludzie mają zbyt duże oczekiwania. Zmieniła się hierarchia potrzeb. Małżonkowie nie muszą się już martwić, czy będą mieli dosyć jedzenia dla dzieci albo skąd wezmą następny grosz. A przede wszystkim, czy maluchy przetrwają niebezpieczną chorobę dziecięcą. Teraz nie chodzi o to, żeby w zimie mieć czym ciepło się opatulić, ale którego projektanta ciuchy najlepiej nadają się do pracy. W dzisiejszych czasach kobiety zachodniego społeczeństwa nie całują mężów na pożegnanie, nie wiedząc, czy ich jeszcze zobaczą, bo ci nie wyruszają na wojnę. Najważniejsze życiowe sprawy znacznie wyszły ponad poziom zwykłego przetrwania.
- Teraz żądamy szczęścia. I jesteśmy przekonani, że na nie zasługujemy.

W ten sposób przenosimy się do 1914 roku, kiedy to wybucha wojna, a ludzie żyją w ciągłym strachu. Poznajemy opowieść Mary, której ukochany walczy dla kraju i przez wiele lat nie widzi się z narzeczoną. W tym czasie Mary drży ze strachu o jego życie i modli się o bezpieczny powrót. Jednak, czy może mieć na to nadzieję w tak trudnych czasach?

Jak wiecie, historie Lucindy Riley są wielowątkowe, poznajemy tam mnóstwo bohaterów, więc czasami można się pogubić. Tym razem autorka przygotowała dla nas drzewo genealogiczne, aby łatwiej było nam zrozumieć akcję książki.

"Dziewczynie na klifie" zarzuca się, że jest mało wiarygodna. Ale czy nie jest tak z każdą z książek Riley? Jej opowieści są tak niezwykłe, że z trudem możemy sobie wyobrazić, że coś takiego naprawdę mogło się wydarzyć. Czy jednak to jest wada? Nie dla mnie. Sięgam po książki właśnie po to, by oderwać się od rzeczywistości, a twórczości Lucindy Riley jest do tego idealna. Z łatwością porywa mnie do swojego świata, a ja zatracam się w życiu bohaterów.

Autorka sprawia, że zaczynamy się zastanawiać, jak wyglądały losy naszych przodków. Myślę, że dzięki niej, wiele osób zaczęło wypytywać o to, jak poznali się rodzice, dziadkowie, pradziadkowie. Jak wyglądało ich życie, z czym się zmagali, jakich cudów życia doświadczyli. Bardzo cenię sobie to w twórczości Lucindy Riley.

"Dziewczyna na klifie" wzrusza i to wielokrotnie, bo nie brakuje w niej łamiących serca momentów, ale także takich, które na nowo napełniają nas wiarą w ludzi.

Mogę zapewnić, że lektura książek Riley jest jak przygoda na rollercoasterze - ani na chwilę nie zabraknie Wam emocji i nie będziecie chcieli przestać czytać. Czy potrzeba czegoś jeszcze, abyście sięgnęli po "Dziewczynę na klifie"?

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Albatros.

1 komentarze

Keira właśnie dowiaduje się, że jej ukochana firma, dziedzictwo rodziny, ma ogromne zadłużenie. Działalność, w którą włożyła całe serce, jest na skraju bankructwa i to tylko z powodu jej zmarłego męża. Kobieta nie ma skąd wziąć pół miliona dolarów, znalazła się dosłownie w sytuacji bez wyjścia.

To wtedy w jej życiu pojawia się Lachlan Mount, obrzydliwie bogaty, bezczelny, ale i przystojny mężczyzna, który włada Nowym Orleanem, a każdy w tym mieście drży na samą myśl o Mountcie. Na nieszczęście Keiry, to właśnie u niego zadłużył się jej mąż, więc teraz ona ma siedem dni na spłacenie gigantycznego długu.

Co, jeśli nie uda się jej zebrać tych pieniędzy? Jak ma uratować rodzinną firmę?

Wspaniałomyślnie Lachlan Mount wychodzi jej naprzeciw z propozycją – odda mu siebie na własność, a jej długi zostaną umorzone. Keira nie chce nawet o tym słyszeć. Szanuje się i nie zamierza upaść przed kimkolwiek na kolana i być na każde skinienie. To dla niej nie do pomyślenia. Ale z drugiej strony, wie, że zrobi wszystko, by uratować rodzinną firmę.

Czy jednak przystanie na propozycję Mounta? Czas mija. Inne wyjścia się nie pojawiają.

Ale nadal jesteś kobietą, a tego typu chemia to nie jest coś, z czym można walczyć. (...) Po prostu... Uważaj na siebie. On jest inny niż wszyscy mężczyźni, jakich kiedykolwiek spotkałaś. Cokolwiek zrobisz, nie pokazuj mu, że się boisz. Nie pozwól, by namieszał ci w głowie. Jesteś silna. Trzymaj się tego. Ale jeśli będziesz się przy okazji dobrze bawić... to co w tym złego?

Nie byłam przekonana do sięgnięcia po "Króla bez skrupułów", ale jednak zaryzykowałam. Jak to zwykle w erotykach bywa, nie brakuje niestety brutalnego słownictwa oraz mocnych scen. Nie jest to z pewnością lektura dla osób w nieodpowiednim wieku. Sięgając po tę książkę, musicie być świadomi, że znajdziecie tam wulgaryzmy i ostre fragmenty, jest to typowe dla tego gatunku. Jednak mogę zapewnić, że nie znalazłam tam przemocy czy momentów, które byłyby przesadzone.

Podobało mi się, że tym razem główną bohaterką jest naprawdę silna kobieta o wyjątkowym charakterze. Keira wie, że igra z ogniem, a mimo to nie jest w stanie być uległą i poddać się wszystkim zachciankom Mounta. Pomimo beznadziejnej sytuacji, w jakiej się znalazła, robi wszystko, by uratować firmę, ale i zachować szacunek i godność.

Książkę czyta się błyskawicznie. Jest naprawdę krótka, moim zdaniem wręcz za krótka. Akcja dobrze się nie rozwinęła, a tu nagle dochodzę do ostatniej strony. Oczywiście jest to pierwszy tom trylogii, a zakończenie w takim miejscu ma nas zachęcić do sięgnięcia po kolejne tomy, co pewnie zrobię. Bo mimo wszystko się wciągnęłam. Przyznaję trzy kostki czekolady.

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Editio Red.

3 komentarze

Wyobraź sobie, że dziennie możesz wypowiedzieć jedynie sto słów. Weź pod uwagę, że każdego dnia przeciętny człowiek wypowiada około szesnastu tysięcy wyrazów. Nie miałabyś tego problemu, gdybyś tylko urodziła się jako mężczyzna, jedynie kobiety zostały zmuszone do noszenia liczników na swoich nadgarstkach. Nie mają dla nikogo litości, nawet dla małych dziewczynek. Wyobraź sobie naukę mówienia dziecka, kiedy ty i twoja córeczka dysponujecie pulą jedynie stu wyrazów. Co się dzieje, kiedy przekroczysz ustalony limit? Porażenie prądem. Najpierw delikatne. Ale za każdym razem będzie silniejsze. Gdybyśmy żyły w rzeczywistości rodem z książki „Vox” musiałabym resztę napisać jutro, ponieważ właśnie użyłam sto wyrazów.

Wszędzie pracują tylko i wyłącznie mężczyźni, ponieważ kobiety zostały zwolnione, aby mogły wypełniać bożą wolę i spełniać się w roli gospodyni domu. Powinnyśmy zapomnieć o większych ambicjach, słuchać męża i z radością wypełniać obowiązki domowe. Aby nastoletni chłopcy mieli szansę dostać się na studia, muszą uczęszczać na zajęcia z religioznawstwa. To właśnie tam wpaja się im zasady patriarchatu. Kobiety są stale monitorowane. Nie mają możliwości kupienia długopisu, znaczku pocztowego, ich komputery są schowane w sejfach. Nie mogą porozumiewać się za pomocą języka migowego. Nie mają nic poza tymi stoma wyrazami. Zabrano im głos, bo chciały zbyt wiele.

Urny wyborcze nie są dla kobiet, do których należy inna sfera życia, niesamowicie ważna i odpowiedzialna. Kobieta jest mianowaną przez Boga strażniczką ogniska domowego. Powinna uświadomić sobie w pełni, że jej rola żony i matki, rodzinnego anioła, jest najświętszym, najbardziej czcigodnym zaszczytem, jakiego mogą dostąpić śmiertelnicy, i powinna wyzbyć się jakichkolwiek wyższych aspiracji, nie ma bowiem nic równie wzniosłego, co mogłaby osiągnąć osoba śmiertelna.

Homoseksualizm został wyeliminowany. Wystarczyło zabrać takim parom dzieci i przekazać najbliższej rodzinie do czasu, aż biologiczny rodzin zawrze "właściwy" związek małżeński.

Część ludzi uciekła, dopóki jeszcze było to możliwe. Mur wzdłuż granicy z Meksykiem był już gotowy, więc nie istniało wiele dróg ucieczki ze Stanów Zjednoczonych.

Czego teraz się uczą nasze dziewczynki? Trochę dodawania i odejmowania, odczytywania godzin z tarczy zegara, rozmieniania pieniędzy. Rachunków, oczywiście. Przede wszystkim muszą umieć liczyć. Do stu.

Autorka w podziękowaniach napisała, że przede wszystkim liczy na to, że ta książka rozbudzi w nas, czytelnikach, trochę gniewu i da nam do myślenia. I to jej się udało. Długo się zastanawiałam, w jaki sposób udało się dojść do władzy takim, a nie innym ludziom, w jaki sposób odebrano kobietom głos i sprawiono, że ludzie wierzyli, że jest to jedyne słuszne rozwiązanie. Jakim cudem ich tak omamiono? Cóż. Okazało się, że wcale nie potrzebowano do tego cudu.

Podobało mi się, że autorka, Christina Dalcher, nie boi się pisać wprost. To nie jest czas, żeby owijać w bawełnę. Śmiało posługuje się piórem i bezlitośnie pozbywa się wszelkiej obłudy. Nie zostawia ani odrobiny nadziei, że nie była to wina społeczeństwa. Że to nie za naszą sprawą do władzy doszli tacy ludzie. Nie pozwala się skrywać i udawać, że nie wiedzieliśmy, do czego to doprowadzi. Jest surowa i ostra.

"Vox" zmusza nas do refleksji. To nie jest lekka książka. Ta dystopijna opowieść wzbudzi w was mnóstwo emocji i mam nadzieję, że zastanowicie się dłużej nad jej przesłaniem. Być może "Vox" wywoła dyskusje o prawach kobiet. Musimy dyskutować. Musimy używać swojego głosu. Głosować. Póki jeszcze możemy, bo jak to świetnie pokazuje "Vox", szybko może nam zostać odebrana nawet zdolność mowy.

Ta historia mną wstrząsnęła i to mocno. Dawno nie czytałam z takim przerażeniem w oczach. Stale zastanawiałam się, co by było, gdybym musiała żyć w takiej rzeczywistości. Czy dałabym radę? Kobiety w "Vox" musiały sobie poradzić. Musiały przede wszystkim wspierać swoje córki. I pięknym przykładem takiego działania jest Jean McClellan, która zostaje zmuszona do współpracy z rządem. Robi wszystko, aby przywrócić córeczce głos. Zastanawia się, czy byłaby zdolna do zabicia człowieka. Niedługo później nie musi się już zastanawiać.

Myślę, że nie muszę Was przekonywać do sięgnięcia po "Vox". To książka z typu "MUST READ". Niewiele jest tytułów, które wybrałabym jako te, które koniecznie trzeba przeczytać, ale przy "Vox" nawet się nie waham. Ta opowieść uświadamia tak wiele, pokazuje, jak mogłoby wyglądać nasze życie, jak łatwo jest odebrać nam głos, uświadamia, w jaki łatwy sposób można manipulować całym społeczeństwem. To nie jest książka, przy której się rozerwiecie. To książka, o której na długo nie zapomnicie.

Przyznaję cztery kostki czekolady i gorąco zachęcam do przeczytania "Vox".

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Muza.
Premiera "Vox" zaplanowana jest na 27 lutego.

7 komentarze

Autumn, Shay i Logan. Każdy z nich w ostatnim czasie przeszedł swoją osobistą tragedię – utratę kogoś bliskiego. Każdy z nich musi poradzić sobie z tą stratą na swój sposób, jednak nie wiedzą jak. Są jedynie nastolatkami, nie powinni przechodzić przez coś tak strasznego. Ale los nie ma dla nikogo litości.

Wcześniej czułam, jakbym tonęła. Woda wydawała się spokojna, ale ja obijałam się pod falami, walcząc o oddech. Teraz przebiłam się przez powierzchnię i ludzie mnie widzą. Ale odpłynęłam zbyt daleko od brzegu, żeby mogli mnie ocalić.

Autumn straciła najlepszą przyjaciółkę. Obwinia się o to, ponieważ, gdy Tavia miała wypadek, ona spędzała czas z jej bratem. A powinna być tam z nią.

Shay straciła swoją siostrę bliźniaczkę. Powinna być na to gotowa, chociaż w niewielkim stopniu, ponieważ Sasha chorowała już dłuższy czas. Była świadoma, co może się wydarzyć. Ale nigdy nie można być na to przygotowanym.

Logan stracił swojego byłego chłopaka. Nigdy tak naprawdę nie przestał go kochać i nie pogodził się z rozstaniem. Jak więc mógłby pogodzić się ze śmiercią? Tym bardziej że Bram popełnił samobójstwo, a Logan w wyniku silnych emocji życzył mu samotnej śmierci. Nie miał tego na myśli. Nikt nigdy nie ma czegoś takiego na myśli. A teraz nie może wybaczyć sobie, że to właśnie były jego ostatnie słowa do Brama. Jego życzenie się spełniło. Teraz nie marzy o niczym innym jak tylko o cofnięciu czasu.

"Piękno, które pozostanie" to opowieść o stracie ważnej części siebie. Dla młodych ludzi, którzy często biorą życie za pewnik, śmierć siostry, przyjaciółki, chłopaka, jest czymś niewyobrażalnym i nie potrafią zaakceptować straty.

Trójkę naszych bohaterów łączy wiele. Chodzą razem do szkoły. Każdy z nich zmaga się z ogromną tragedią. Ale to, co jest najistotniejsze to muzyka. Ich wspólnym mianownikiem są dźwięki instrumentów, które może nie mogą uzdrowić, ale z pewnością są w stanie uśmierzyć ból.

Czytelnik jest świadkiem powolnego procesu akceptacji i powrotu do normalności. Autumn, Shay i Logan muszą na swój własny sposób przeżyć żałobę i zrozumieć, że w tym wszystkim nie ma ani odrobiny ich winy. Muszą zaufać bliskim, którzy nie wiedzą już jak dotrzeć do pogrążonych w smutku nastolatków. Muszą się otworzyć i spróbować rozpocząć życie na nowo.

Wszystko brzmi pięknie, prawda? Książka zapowiada się na naprawdę dobrą, pełną emocji młodzieżówkę. A jednak coś mi tu nie pasowało. Już od samego początku miałam trudności z wkręceniem się w akcję. Potrójna narracja sprawiała, że czułam się jeszcze bardziej zagubiona. Miałam wrażenie, że czytam trzy zupełnie różne historie, starałam się nie pogubić w całej chmarze imion i przeróżnych postaci. Nie było żadnej chemii między mną a "Pięknem, które pozostanie". Dopiero później, kiedy akcja powoli się rozkręcała i nawet zaczęło się coś dziać, a ja w jakimś stopniu odnalazłam się w tej historii, wreszcie lektura tego tytułu przestała być taka nijaka.

Emocji nie brakowało, w końcu to opowieść o ogromnej stracie. Ale miałam wrażenie, że poza wybuchami złości i długim procesem pogodzenia się ze stratą, nie było w tej książce nic. Zabrakło mi tam czegoś, co wzbudziłoby moją ciekawość i utrzymało zainteresowanie historią. Rozumiem, że tę rolę miała odegrać wszechobecna w tej opowieści muzyka, ale dla mnie nie było to wystarczające.

"Piękno, które pozostanie" zapowiadało się naprawdę dobrze, a okładka zachwyciła mnie. Niestety, potem nie było już tak dobrze. Przykro mi to mówić, ale odniosłam wrażenie, że w tej książce nie dzieje się zbyt wiele, a ja byłam coraz bardziej znudzona i zmęczona tą historią. Może ja już jestem za stara na młodzieżówki? Nie wiem. Przecież z dobrych młodzieżówek się nie wyrasta. Ale właśnie może o to jest słowo klucz: dobrych młodzieżówek?

Jestem bardzo ciekawa, czy tylko mnie "Piękno, które pozostanie" nie zachwyciło. Przyznaję dwie kostki czekolady i czekam na Wasze opinie po przeczytaniu. :)

Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu We need ya.

Premiera 13 lutego.

4 komentarze

MÓJ PATRONAT

Warto nas polubić

Czekoladowa Skala

Wybierz coś dla siebie

Bookstagram

Najpopularniejsze

Archiwum