Sięgając po "Żywicę", nie spodziewałam się tak dobrej książki. Nie byłam przygotowana na to, co znalazłam w tej historii. Już pierwsze zdanie było mocne, mogło wstrząsnąć czytelnikiem. Brzmiało ono tak: "Gdy tata zabijał babcię, w białym pokoju panowała ciemność.", podzieliłam się z Wami zdjęciem tego fragmentu w relacji na Instagramie i dostałam mnóstwo wiadomości z pytaniem "Co to za książka?". Byliście zaciekawieni. Nie dziwię się. Mnie to jedno zdanie wbiło w fotel. Okazało się, że nie tylko pierwsze zdanie było mocne, ale cała powieść.

Lektury szkolne są zmorą większości uczniów od pokoleń. Sama przez to przechodziłam, więc wiem, z czym możecie mieć problem. Niektóre książki są niezrozumiałe, inne potrafią zanudzić obszernymi opisami przyrody. Ale są też takie, które wciągają od pierwszej strony i trzymają czytelnika w napięciu aż do zakończenia. Pamiętajcie, że każdy z tych tytułów został wybrany na lekturę z jakiegoś powodu. Być może niosą cenne przesłanie, albo są ważną lekcją w życiu człowieka. Nie dowiecie się tego, jeśli nie spróbujecie ich przeczytać. Ale jak to zrobić?

Dziś podzielę się z Wami moimi sposobami, które pomogły mi przebrnąć przez nawet najtrudniejszą lekturę. Przez cały okres swojej edukacji nie podołałam tylko "Dziadom". Wszystkie inne przeczytałam, z większą lub mniejszą przyjemnością. Mam swoje ulubione tytuły, mam też długą listę tych, których nie wspominam najlepiej.

Przez te szkolne lata zrozumiałam też, że przeczytać lekturę to dopiero połowa sukcesu. Często okazywało się, że książkę przeczytałam calusieńką, ale pytania na egzaminie były tak szczegółowe, że nie zaliczyłam testu. Na to też mam sposób, nie martwcie się.

Zacznijmy więc naszą walkę z lekturami. 



1. Spróbuj przeczytać lekturę.
Brzmi zaskakująco? Jeśli nie podejmiesz próby, nigdy się nie dowiesz, czy nie dasz rady. Lektury są różne, a każdy z nas ma inny gust. Być może akurat ta książka ci się spodoba? Nie dowiesz się, dopóki nie spróbujesz. Dopiero gdy przeczytasz kilka rozdziałów i stwierdzisz, że naprawdę nic nie rozumiesz z tego, co czytasz, możesz podjąć kolejne kroki.

2. Korzystaj z opracowań!
Wbrew temu, co zawsze twierdziły moje nauczycielki polskiego - opracowanie nie jest twoim wrogiem. Trzeba tylko z niego umieć korzystać. Owszem, zgadzam się z polonistkami, że przeczytanie streszczenia nie sprawi, że będziesz znał lekturę. Streszczenie to szczątkowe informacje o książce, nie wystarczą, abyś zaliczył dobrze egzamin czy odwołał się do danej lektury na maturze.

W opracowaniach często znajdziesz streszczenia każdego rozdziału. Przeczytaj sobie streszczenie pierwszego rozdziału. Kiedy zrozumiesz, o czym w nim będzie mowa, wróć do lektury i zmierz się z pierwszym rozdziałem. Wiesz już, czego się spodziewać, więc będzie ci łatwiej. Kiedy przebrniesz już przez tę część, możesz ponownie wrócić do streszczenia pierwszego rozdziału, aby utrwalić sobie wiedzę lub przejść do kolejnego rozdziału.

Przed rozpoczęciem lektury warto też zerknąć na jej opis, abyśmy wiedzieli, jaka jest jej tematyka i na co zwrócić szczególną uwagę. Jeśli na początku każdej książki czujesz się zagubiony i nie wiesz, kto jest kim, pomoże ci spis postaci. Z pewnością znajdziesz go w opracowaniu. Dzięki temu szybciej odnajdziesz się w relacjach między postaciami.

3. Nie możesz się skupić na lekturze? Wykorzystaj więcej zmysłów.
Weź książkę papierową i audiobook lektury. Jednocześnie będziesz śledził wzrokiem tekst, który będziesz słyszeć, dzięki lektorowi. To pomaga skoncentrować się na lekturze. Niestety mnie ta metoda zawiodła podczas czytania "Chłopów". Mimo że lektor zmieniał głos, akcentował ważne kwestie, co sprawiało, że byłam cały czas skoncentrowana na treści, to audiobook był bardzo długi. Nie zawsze mamy kilkanaście godzin i nie zawsze jesteśmy w stanie tak długo słuchać lektury. Polecam ten sposób przy krótszych tytułach.

4. Obejrzyj ekranizację.
Jeśli każdy ze sposobów zawiedzie, obejrzyj ekranizację lektury. Postaraj się jednak znaleźć taką wersję filmową (czy też teatralną), która jak najwierniej oddaje treść książki. Ekranizacje mają to do siebie, że często różnią się od wersji papierowej danej historii. 

Przeczytałeś lekturę? To nie koniec, a dopiero początek.

Jeśli Twoim celem jest nie tylko przebrnięcie przez treść książki, a zdobycie dobrej oceny, zrozumienie i zapamiętanie przesłania lektury, żeby wykorzystać tę wiedzę, chociażby na maturze, musisz wiedzieć, że to dopiero początek Twojej pracy z lekturą.

5. Obejrzyj na YouTube omówienia lektur.
Przed maturą spędzałam mnóstwo czasu na YouTube, oglądając jeden z kanałów przygotowujących do egzaminu z języka polskiego. Co ciekawe, dzięki tej metodzie zdobyłam więcej wiedzy niż na lekcjach polskiego w szkole średniej. Oglądałam materiały kanału Wiedza z Wami, który gorąco polecam. W internecie znajdziecie mnóstwo filmów na temat każdej z lektur, są tam dokładnie omówione zagadnienia, które najprawdopodobniej będziecie mieć na lekcji, a także tematy rozprawek, które były na maturze w minionych latach.

6. Sprawdź swoją wiedzę.
Po każdym przeczytaniu lektury weryfikowałam, ile tak naprawdę z niej zrozumiałam, co zrozumiałam. W internecie zajdziecie liczne testy z lektur. Pytania zamknięte, otwarte, łatwe i trudne. Sprawdźcie swoją wiedzę, a jeśli zaznaczycie błędną odpowiedź, koniecznie przeczytajcie wyjaśnienie! W ten sposób od razu uzupełnicie ewentualne braki. Polecam też powtórne wykonanie testów na dzień przed egzaminem z lektury na zajęciach języka polskiego. To dobry sposób na powtórkę materiału.

7. Zrób zadania maturalne.
Sprawdź w internecie, jakie zadania związane z daną lekturą pojawiły się na maturze (lub egzaminie gimnazjalnym/ósmoklasisty, w zależności od Twojego wieku) w minionych latach. Zobacz, jakie były tematy rozprawek nawiązujące do tej lektury. Sprawdź, czy byś sobie z nimi poradził.

Wskazówka:
Po każdej przeczytanej lekturze (a nawet każdej przeczytanej książce) zastanów się, do jakich motywów mógłbyś ją wykorzystać. Ktoś umarł w omawianej lekturze? Jest to motyw śmierci. Jeśli na maturze trafi ci się rozprawka na ten temat, będziesz miał już jeden przykład. W lekturze główny bohater podróżuje po świecie? Jest to oczywiście motyw podróży. Po więcej motywów literackich zajrzyj do internetu. Jeśli czytasz dużo książek, wykorzystaj je i dodaj do listy motywów. Przykładowo: wczoraj przeczytałam "Czas burz" Charlotte Link, a w książce tej widoczne są motywy: podróży, miłości, domu, kobiety, rodziny, młodości, buntu, patriotyzmu, rewolucji... Można by znaleźć jeszcze ich wiele. Najważniejsze to dobrze uzasadnić: kto, kiedy, w jaki sposób był przykładem patriotycznej postawy.



Na zakończenie chciałabym też podkreślić, że to nic złego, że nie możesz przebrnąć przez lekturę. Rozmawiałam na ten temat z wieloma czytelnikami na moim Instagramie i nawet osoby, które czytają PONAD STO KSIĄŻEK ROCZNIE, miały problemy z czytaniem lektur. Nie wszystko musi nam się podobać. Gusta są różne. Ale tak długo, jak lektury są obowiązkowe, musimy sobie z nimi jakoś poradzić. Ważne, żeby się nie zrażać.

Powodzenia!

Pamiętajcie, najważniejsze to spróbować przeczytać lekturę. Ona nie ugryzie, obiecuję. :)

Zachęcam też do dzielenia się w komentarzu swoimi sposobami na "walkę" z lekturami.

(...) życie jest najbardziej absurdalną historią, jaką kiedykolwiek napisano...

Lato 1914 roku. Felicja i Maksym spędzają swoje ostatnie sielankowe chwile w Lulinnie, w Prusach Wschodnich. Osiemnastolatka darzy uczuciem swojego przyjaciela, ale Maksym nie widzi niczego poza rewolucją. Żyje polityką, marzy o zmianach, całymi dniami może mówić na ten temat. Ona woli spędzać czas w towarzystwie, bawiąc się, śmiejąc i flirtując z chłopcami. Jest piękna. Każdy mężczyzna, który spojrzy w jej oczy, zakochuje się w nich bez pamięci. Każdy z wyjątkiem Maksyma. Ona jednak pragnie tego, którego mieć nie może.

Kochała jego mroczny, obcy świat, którego nie rozumiała. Kochała jego oczy o odpychającym spojrzeniu i pogardliwe słowa, wypowiadane lekceważącym, niechętnym tonem. Pogarda Maksyma odnosiła się do bogacącego się mieszczaństwa, zaś cynizm - do cesarza. Felicja kochała żywiołową radość na twarzy Maksyma, kiedy mówił o rewolucji, ale nie pojmowała powagi i namiętności jego słów. Nie rozumiała, że ich światy nawzajem się wykluczały.

Rozpoczyna się pierwsza wojna światowa. Europa zostaje podzielona. Młodzi, niewinni chłopcy są powoływani do wojska. Małżeństwa są rozdzielane, mężczyźni idą walczyć, kobiety dbają o dzieci i dom. Pracują w szpitalach, opiekują się rannymi żołnierzami.

W tym czasie Maksym wyrusza do Rosji, a Felicja rzuca się w ramiona jednego ze swoich wielbicieli. Alex Lombard jest bogatym mieszkańcem Monachium. Dziewczyna wie, że będzie jej się z nim żyło wygodnie, dlatego zgadza się poślubić go. Jest świadoma, że nigdy nie pokocha nikogo poza Maksymem, zdaje się, że jej mąż też zauważył, że serce jego ukochanej jest zajęte.

Wojna zmienia wszystko. Nic nie jest już jak dawniej. Felicja, dotąd nieodpowiedzialna i beztroska dziewczyna musi dorosnąć i walczyć o godne życie dla siebie i swoich bliskich. Los wystawia ją na ciężką próbę. W małżeństwie jej się nie układa, nie rozumie idei wojny, jest zrozpaczona. Wtedy ponownie spotyka Maksyma.

Jak kochać w czasie wojny? Jak przetrwać w tak okrutnych czasach?

Polubić Felicję - to dopiero jest wyzwanie! Nie łatwo czyta się książki, w których nie darzy się sympatią głównej bohaterki. A Felicja jest wyjątkowo trudną do zrozumienia postacią. To rozpuszczona, egoistyczna dziewczyna, która nie myśli o poważnych sprawach. Maksym wciąż widzi w niej dziecko i nie myli się. Felicja podejmuje ważne decyzje pod wpływem silnych emocji, bez przemyślenia ich konsekwencji. Ale kiedy sytuacja ją do tego zmusza, zaczyna walczyć o bliskich, o ich bezpieczeństwo. Historia Felicji pokazuje, jak człowiek zmienia się pod wpływem trudnych doświadczeń. Ale czy to wystarczy, aby los pozwolił jej na szczęśliwy związek z miłością jej życia?

Charlotte Link znana jest z kryminałów i thrillerów. Nigdy wcześniej nie czytałam żadnej z książek tej autorki, "Czas burz" był moim pierwszym spotkaniem z jej twórczością, dlatego nie mogę powiedzieć, w którym gatunku lepiej się spisuje. "Czas burz" można określić jako powieść obyczajową lub historyczną. Moim zdaniem Link dobrze sobie poradziła z wyzwaniem, jakim było napisanie tej książki. Świetnie oddała klimat nadchodzącej wojny, którą można było wręcz poczuć w gorącym wakacyjnym powietrzu. Ujęła mnie swoim opisem codzienności w czasach wojny. Pokazała, jak wyglądało życie ludzi mieszkających w Niemczech i Rosji. Ukazała wojnę nie od strony polityki, a z perspektywy zwykłych ludzi. Nie brakowało tragicznej miłości między osobami z odmiennych obozów, ale też przyziemnych problemów, jak liczne choroby, brak jedzenia, czy też lęk o ukochanego walczącego na froncie.

Powieść Link jest pełna różnych wątków i barwnych postaci, przez co jej objętość może na pierwszy rzut oka przerazić. Autorka opisuje jednak wiele lat pełnych wydarzeń, o których można pisać godzinami. Wydaje się, że czasami Link poniosło. Kilkukrotnie miałam wrażenie, że dana scena jest przegadana i można byłoby ją znacznie skrócić.

Jednak moim największym zastrzeżeniem co do "Czasu burz" jest nieco nieudolne opisywanie miłosnych uczuć bohaterów. Spotkałam się z określeniem tej książki jako "romansu na tle historycznym", ale do romansu tej powieści wiele brakuje. Link pisała w sposób surowy o uczuciach, które targały bohaterami, motywowały ich do takich, a nie innych decyzji. A uwierzcie mi, że miłość popychała postacie tej powieści do różnych szaleństw. Zabrakło mi tej namiętności, pożądania i pasji w "Czasie burzy".

Opis z okładki "Czasu burz" przypominał mi powieści Lucindy Riley. I faktycznie, obie pisarki znakomicie oddały w swojej twórczości klimat minionych lat. Charlotte Link nieco gorzej poradziła sobie z opisywaniem miłości między bohaterami. Poza tym Link skupiła się na jednej linii czasowej, u Riley zawsze mamy wydarzenia z przeszłości przeplatane z teraźniejszością.

A jeśli już jesteśmy przy temacie skojarzeń - "Czas burz" może być też porównywany do "Przeminęło z wiatrem". Felicja ma trudny charakter niczym Scarlett, pragnie Maksyma, którego mieć nie może, co przypomina relację Scarlett z Ashleyem. Natomiast postać Alexa jest podobna do Rhetta Butlera. Obaj są przedsiębiorczymi, bogatymi mężczyznami, starszymi od obiektu swoich uczuć. Scarlett nie kochała Rhetta, Felicja nie kochała Alexa. W obu tych powieściach tłem wydarzeń jest wojna. Nic dziwnego, że po przeczytaniu "Czasu burz" może przyjść na myśl "Przeminęło z wiatrem".

Najnowsza powieść Charlotte Link jest dobrą książką, ale nie idealną. Czytelnik może poczuć się przytłoczony ilością postaci, wątków, wydarzeń, a przede wszystkim długością opisów, które czasami wydają się zbędne. "Czas burz" opowiada fascynującą historię, ale pisarka ubogo opisała namiętności między bohaterami, zabrakło pasji! Mimo wszystko powieść ta podobała mi się i chciałabym przeczytać kolejne tomy. Liczę, że dalej będzie lepiej, bo Link ma potencjał, a jej saga historyczna zapowiada się dobrze.

"Czas burz" zdobywa trzy kostki czekolady.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Znak.

Poniżej możecie sprawdzić, gdzie najtaniej kupicie recenzowaną książkę.

1893 rok. Malaje, dawne tereny Malezji. Osiemnastoletnia Li Lan dostaje propozycję wyjścia za mąż za... Ducha. Jeśli dziewczyna się zgodzi, będzie miała zapewnione dostatnie życie. Obecnie jej rodzina jest na skraju ubóstwa, a sytuacja pogarsza się z dnia na dzień. Rozsądnie byłoby zgodzić się na zamążpójście i zapomnieć o problemach z pieniędzmi. Równocześnie oznacza to braku fizycznego kontaktu z mężem, rezygnacja z posiadania dzieci. To wiele wyrzeczeń jak dla młodej osoby. Li Lan nie chce poślubić zmarłego Lim Chinga, na nic rozmowy z ojcem i matką kandydata na męża. Sam ten pomysł napawa ją przerażeniem. 

Zwyczaj aranżowania małżeństwa ze zmarłą osobą nie był powszechny i na ogół praktykowano go po to, żeby udobruchać ducha. Na przykład zmarła konkubina, która urodziła syna, mogła zostać oficjalnie poślubiona w celu podniesienia jej statusu do pozycji żony. Albo dwoje kochanków, którzy zginęli tragicznie, mogło zostać połączonych po śmierci. Tyle wiedziałam. Ale wydanie żywej osoby za zmarłą było rzadką i doprawdy potworną praktyką.

Lim Ching nie poddaje się i nawiedza Li Lan w snach, próbując namówić ją na wspólne życie nocą. Po wystawnym ślubie, który zapewniłaby jego rodzina, dziewczyna żyłaby w dostatku, a nocami małżeństwo spotykałoby się w snach Li Lan. Dziewczyna jest zmęczona wizytami Lim Chiga, odwiedza więc medium. W wyniku nieszczęścia osiemnastolatka trafia do świata duchów.

Czy jest to równoznaczne ze śmiercią? Czy Li Lan uda się wrócić do świata żywych? A może jej wielbiciel dopadnie ją po tej stronie zaświatów i nie pozwoli odejść?

Jedno jest pewne - Li Lan musi mieć się na baczności, niebezpieczeństwo jest bliżej, niż się spodziewa.

"The Ghost Bride" to książka, która zdecydowanie wyróżnia się na tle pozostałych, dlatego wiedziałam, że muszę ją przeczytać. O tym tytule będzie głośno, głównie za sprawą serialu na podstawie tej książki, który będzie można obejrzeć na "Netflixie". Powieść ta zdobyła tytuł bestsellera "New York Timesa" dzięki swojej oryginalności. W pełni się tym zgadzam. Takiej historii jeszcze nie czytałam. Narzeczeństwo z duchem? Trzeba przyznać, że to coś nowego.

Wykorzystanie dawnych chińskich wierzeń i zabobonów nadaje powieści niezwykłego klimatu. Dzięki autorce poznajemy życie w Malajach pod koniec XIX wieku, zagłębiamy się w problemy tamtejszej ludności, ich tradycje, codzienność. Najwięcej mamy okazję się dowiedzieć o życiu pozaziemskim, które jest ważną częścią "The Ghost Bride". Podróżując wraz z duszą Li Lan, zgłębiamy wierzenia o zaświatach. Jest to bardzo interesujące doświadczenie i cieszę się, że miałam okazję tyle dowiedzieć się o chińskiej kulturze.

Pomimo oryginalnego pomysłu na fabułę, przyznaję, były fragmenty, które nie wciągnęły mnie, bywało wręcz, że się wyłączałam i musiałam czytać stronę ponownie, ponieważ nie wiedziałam, co się wydarzyło. Niektóre sceny i opisy wydawały mi się zbędne, ale jest to tylko moja opinia. Na szczęście wiele wydarzeń mnie też zaskoczyło. Samo zakończenie może okazać się sporą niespodzianką. Ja co prawda miałam pewne przeczucia pod koniec książki, że autorka może zdecydować się na to posunięcie, ale i tak byłam pozytywnie zaskoczona. 

"The Ghost Bride" jest świetną okazją, aby dowiedzieć się czegoś więcej o świecie i poznać inne kultury. Owszem, informacji jest dużo, czasami można się pogubić (szczególnie gdy opisywane są relacje w rodzinie, trudno zapamiętać, kto jest kim, bo imiona są podobne). Miałam też problem, by zakwalifikować ten tytuł do jednego gatunku - znajdziemy w nim elementy romansu, thrilleru i kryminału, początkowo uważałam go za literaturę młodzieżową. Książka jednak uznana jest za literaturę piękną i choćby dlatego warto ją przeczytać. Kiedy ostatnio czytaliście coś z tego gatunku? Właśnie, czas to zmienić.

Doceniam oryginalność, klimat, interesujące postacie, mnóstwo przygód, ale wciąż mam w pamięci fragmenty, które jednak mnie nieco znużyły i odebrały radość z lektury. Mimo to warto przeczytać tę książkę i podróżować po zaświatach z Li Lan.

"The Ghost Bride. Narzeczona ducha" zdobywa trzy kostki czekolady.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Znak.
Poniżej możesz sprawdzić, gdzie najtaniej kupisz recenzowaną książkę.

Z książkami Klaudii Bianek miałam dotychczas tak, że podobały mi się, ale jednak czegoś im brakowało. To bliżej nieokreślone "coś" nie wpływało znacząco na radość z czytania powieści tej autorki, ale pozostawiało niedosyt. Brakowało chemii między bohaterami? Przyciągania? Czegoś w tym stylu.

"Życie po Tobie" to już trzeci tytuł w dorobku Bianek i jednocześnie moje trzecie spotkanie z twórczością tej pisarki. Muszę przyznać, że ta książka wypadła najlepiej na tle pozostałych.

Odniosłam wrażenie, że twórczość Klaudii dojrzała, a ona sama jest teraz bardziej doświadczoną i śmielszą autorką. Odważniej wybierała tematy, sięgając również po te, o których łatwo się nie mówi, a nawet po te, które są pewnym tabu w społeczeństwie.

Fabuła opowiada o życiu trzydziestopięcioletniej Elizy, która od trzech lat jest pogrążona w żałobie. Jej mąż zginął w tragicznym wypadku, pozostawiając żonę samą z dwójką malutkich dzieci. Gdyby nie te maleństwa, kobieta by się poddała, dzieci są jej misją i podtrzymują ją przy życiu. Dzięki nim ma cel, aby rano wstać, ma motywację, by walczyć.

Mimo upływającego czasu Eliza jest wrakiem człowieka. Nie ma apetytu, przez co jest wychudzona. Ostatni raz uśmiechała się trzy lata temu. W każdą niedzielę odwiedza grób ukochanego męża i opowiada mu o minionym tygodniu. Każdego dnia cierpi coraz bardziej.

Kto mówił, że czas leczy rany? Bzdura. Czas niczego nie leczy. Z każdym dniem twoja strata boli mnie bardziej, bo im dłużej cię ze mną nie ma, tym mocniej cię kocham.

Pewnego dnia do domu po sąsiedzku wprowadza się dojrzały mężczyzna. Przypadek kilkukrotnie stawia go na drodze Elizy, przez co mają okazję zbudować coś na kształt przyjaźni. Filip jest szarmancki i czarujący, nie waha się pomóc, gdy ktoś tego potrzebuje. Eliza jest zachwycona jego charakterem. Jednak nie ma szans na nic poza przyjaźnią, ponieważ oboje mieli okazję już kochać, oboje dźwigają swój bagaż doświadczeń, oboje mają złamane serca. A przecież kochać można w życiu tylko raz. Ale czy na pewno?

Była silna chemia między bohaterami, przeskakiwały iskry, a w sercu trzepotało skrzydłami stado motyli. Były też kryzysy, zawiłe wątki i rodzinne tajemnice, czyli to, co lubię.

Akcja umiejscowiona jest w małej polskiej wsi, gdzie wydawałoby się, że życie toczy się spokojnie, a nawet sielankowo. Bianek pokazuje, że niekoniecznie jest tak, a i nasza piękna wieś ma swoje ciemne strony, które spędzają sen z powiek ich mieszkańcom.

To, co zauroczyło mnie w "Życiu po Tobie" to ukazanie siły kobiecości. Rzadko się to zdarza w książkach. Najczęściej jesteśmy świadkami rywalizacji między kobietami, chociażby o tego samego mężczyznę. Tutaj było zupełnie inaczej. Eliza była otoczona rodziną, która wspierała ją dzień w dzień. Mama, siostra, bratowa, a nawet dawno niewidziana przyjaciółka. Każda z nich była gotowa skoczyć w ogień, gdyby to miało pomóc Elizie. Nie było zazdrości i dziecięcych zagrywek. Była solidarność i wzajemne wsparcie. Marzy mi się więcej takich wątków w powieściach. 

Wychodzę z założenia, że każdy z nas może kochać prawdziwie tylko jeden raz. Ja już kiedyś kochałam. Z całego serca, z całej duszy. Artur był wszystkim, czego mogłabym pragnąć. Przy nim już niczego więcej nie potrzebowałam. Byliśmy idealnie dobrani, bo u nas wszystko było na swoim miejscu. (...) Nie ma szans, żeby dobrać się z kimś tak idealnie po raz drugi...

Autorka stawia nam wszystkim pytanie, czy można kochać dwa razy. Odpowiedź prawdopodobnie poznamy dopiero w drugiej części, bo na końcu książki czekała na nas informacja o przygotowywaniu kontynuacji. Z przyjemnością sięgnę po drugi tom "Życia po tobie".

Książka ta zdobywa cztery kostki czekolady.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Czwarta Strona.

Poniżej możecie sprawdzić, gdzie najtaniej kupicie tę książkę.

"Ktoś, kogo znamy" to "thriller dla początkujących". Co mam na myśli? Poniżej wszystko wyjaśniam.

Autorka "Nieznajomej w domu", "Niechcianego gościa" oraz "Pary zza ściany" wraca z kolejną książką.

Twórczość Shari Lapeny charakteryzuje akcja zamknięta w najbliższym otoczeniu. Tym razem też tak jest. Fabuła skupia się wokół mieszkańców jednego z osiedli domów jednorodzinnych. Pewnego dnia zostaje zgłoszone zaginięcie młodej sąsiadki. Krótko później policja odnajduje ciało kobiety i rozpoczyna się śledztwo dotyczące przyczyn jej śmierci. Prawdopodobnie zabójca znał dobrze ofiarę. Był to jeden z okolicznych mieszkańców - ktoś, kogo znamy.

W tym samym czasie jeden z nastolatków włamuje się do sąsiednich domów pod nieobecność ich właścicieli i przegląda laptopy w poszukiwaniu interesujących informacji. W ten sposób odkrywa liczne sekrety swoich sąsiadów. Udaje mu się też wtargnąć do domu zaginionej kobiety. Co tam znajdzie? Czego dowie się o ludziach mieszkających w okolicy?

Czy naprawdę znamy naszych sąsiadów?

Dotychczas chętnie sięgałam po książki Shari Lapeny. Lubię jej twórczość, ponieważ Lapena pisze kryminały, thrillery, które określiłabym jako "lekkie". Nie ma w nich mnóstwa krwi, trupów, szczegółowych opisów zabójstw, brutalnych scen i mnóstwa przemocy. Co nie oznacza, że są to nudne książki, wręcz przeciwnie. Pisarka dba o to, aby czytelnik cały czas miał nad czym rozmyślać, aby głowił się nad zakończeniem.

Jak wiecie, najczęściej sięgam po romanse, ale kiedy mam już dość serduszek i kwiatuszków, często wybieram thriller. Jednocześnie nie lubię zbyt brutalnych książek, nie chcę wzdrygać się z przerażenia czy wręcz obrzydzenia. Chcę rozwiązywać zagadki i zastanawiać się, kto jest zabójcą, ale nie chcę czytać szczegółowych opisów ciała zamordowanej osoby.

To dlatego książki Shari Lapeny mnie satysfakcjonowały. Nazywam je "thrillerami dla początkujących". ;) Kiedy nie chcecie krwi na każdej stronie, ale chcecie dobry kryminał. Fani krwawych książek nie będą usatysfakcjonowani, więc zastanówcie się, jakiego thrillera oczekujecie.

Plus daję za mocny początek. Już od pierwszego zdania akcja pędzi w zawrotnym tempie. Dobry poziom był utrzymany aż do samego końca. Ale mam jedno "ale".

Znacie to uczucie, gdy czytając książkę, rozmyślacie nad zakończeniem, pragnąc je rozszyfrować, a kiedy to wam się udaje, jesteście rozczarowani fabułą, bo była zbyt łatwa do przewidzenia?

Tym razem tak było.

Akcja "Ktoś, kogo znamy" była interesująca i wciągająca. Czytałam zafascynowana. Autorka zręcznie zrzucała podejrzenia na kolejnych bohaterów i kierowała moją uwagę w zupełnie inną stronę. Wszystko, aby na końcu czekało na mnie zaskoczenie. Niestety to się nie udało, co nieco obniżyło moją ocenę. Poprzednie książki Shari Lapeny moim zdaniem wypadły znacznie lepiej. Być może pomysł na opisywanie małych społeczności już się wypalił i pisarka powinna spróbować czegoś nowego?

"Ktoś, kogo znamy" zdobywa trzy kostki czekolady.
Za egzemplarz recenzencki dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka.

Poniżej możesz sprawdzić, gdzie najtaniej kupisz "Kogoś, kogo znamy".