Wszystkie nasze obietnice


Quinn i Graham poznają się w okolicznościach, które z pewnością nie zapowiadają niczego dobrego. Narzeczony Quinn miesiąc przed ich ślubem zdradza ją z dziewczyną Grahama, dla której Graham zakupił już pierścionek zaręczynowy. Przyłapanie swojej drugiej połówki na zdradzie nie jest łatwym wydarzeniem, jednak Quinn i Graham są w tym razem, wzajemnie pomagają sobie przez to przejść z godnością i bez scen.

Tak to się zaczyna. Jednak Colleen Hoover przeplata przeszłość z teraźniejszością i pokazuje nam dwie osie wydarzeń. W drugiej przestrzeni czasowej Quinn i Graham są już kilka lat po ślubie i muszą zmierzyć się z huraganem piątego stopnia - jak sami to określają. W ich małżeństwie od pewnego czasu nie dzieje się najlepiej. Problemu z płodnością Quinn stają się przeszkodą nie do przeskoczenia. Tylko dla kogo - dla niej, czy dla niego? Z dnia na dzień coraz bardziej oddalają się od siebie. Ona stroni od bliskości, aby później nie mieć nadziei na poczęcie dziecka. Nie chce tego znowu przeżywać. W rezultacie powstrzymuje się przed jakimkolwiek kontaktem fizycznym z ukochanym mężem i choć za nim tęskni, nie daje tego po sobie poznać. Bywają dni, kiedy jedynym słowem, jakie mówi w stronę Grahama jest "dobranoc". On nawet nie wie, jak rozmawiać z żoną, aby nie zadawać jej zbędnego bólu. Rezygnuje z ich małej tradycji - pytania o jej sny tuż po przebudzeniu, po tym, jak sen o dziecku sprawił, że nie mogła się pozbierać przez długie godziny. Graham przestaje walczyć o ich małżeństwo, bo nie wie już, jak ma to robić. Czy uda im się uratować miłość, która nieustannie tli się w ich sercach? Czy pragnienie dziecka jest już zbyt wielkie, by zauważyli, że jeszcze mają siebie, ale za chwile może być za późno, by naprawić wyrządzone sobie krzywdy?

Niezależnie od tego, jak bardzo się kogoś kocha, rozmiar tej miłości jest nieistotny, jeśli na drodze staje jej niezdolność przebaczania.

O tym, że kocham twórczość Colleen Hoover, wiecie z pewnością. To jedna z tych autorek, których opisów i recenzji książek po prostu nie czytam, sięgam po te powieści w ciemno, bo wiem, że czeka mnie niesamowita lektura. Tak było i tym razem. Po udostępnieniu przez wydawnictwo projektu okładki "Wszystkich naszych obietnic" w internecie rozpętała się burza. Czytelnicy byli oburzeni - tytuł po raz pierwszy pojawił się w języku polskim. Nawet kolorystyka okładki nie odpowiadała większości osób. Mnie jednak takie kwestie obchodzą jak zeszłoroczny śnieg - najważniejsza jest przecież treść! A w tej kwestii Hoover znowu nie zawiodła, a nawet jestem skłonna stwierdzić, iż autorka podniosła poprzeczkę jeszcze wyżej.

To, co kocham w twórczości Hoover to jej zdolność do przekazywania emocji bohaterów czytelnikom. Za każdym razem, gdy czytam coś, co wyszło spod jej pióra, przeżywam rollercoaster uczuć. Colleen zawsze doprowadza mnie do płaczu. Poza tym jestem pełna podziwu dla opowieści, które tworzy - nie znajdziecie w nich banałów, utartych schematów. To autorka, która zachwyca perfekcyjnie budowanym klimatem, akcją, napięciem, kreacją bohaterów, przysięgam, u niej wszystko mnie zachwyca i jeszcze nigdy nie zawiodłam się na jej twórczości.

Hoover z łatwością potrafi złamać serca czytelników, jej historie o miłości nie są łatwe, co to, to nie! Pisze o tym uczuciu w sposób barwny, sprawiając, że wszystkie opisywane uczucia czujemy namacalnie na własnej skórze. Do samego końca "Wszystkich naszych obietnic" modliłam się o szczęśliwe zakończenie dla bohaterów. Miałam łzy w oczach przez połowę książki. Autorka bez problemu potrafi dotrzeć do zakamarków mojego serca i znaleźć tam emocje, o których nie miałam pojęcia, że istnieją.

To zabawne, że można być z kimś tak szczęśliwym i kochać go tak bardzo, że pojawia się w człowieku ukryty lęk, którego wcześniej się nie znało. Lęk przed utratą tej osoby. Lęk, że ta osoba będzie cierpieć.

Quinn i Graham są chyba najbardziej dojrzałymi postaciami z książek Hoover, które dotychczas wyszły. Tym razem autorka postawiła na dorosłych bohaterów i problemy na ich miarę. W historii tej dwójki nic nie jest łatwe, proste i przyjemne, ale tak jak powiedziałam wcześniej - u Hoover nic nigdy takie nie jest. U niej nie ma pójścia na łatwiznę, postacie nie mają szansy na proste i wygodne życie. Colleen pokazuje życie takim, jakie jest - skomplikowanie, pełne cierpienia, ale i nadziei, że będzie lepiej. Nic nie upiększa, nic nie przerysowuje. Za to ją uwielbiam - najpierw łamie wpół serce czytelnika, potem tnie je na malutkie kawałeczki, by na koniec je podeptać. Ale ostatecznie pomaga nam pozbierać te maleńkie elementy i spoić je nadzieją, że wszystko może jeszcze dobrze się skończyć. To bolesna, ale piękna i potrzebna lekcja życia.

Nie wiem, czy moja opinia o tej książce ma jakikolwiek sens. Przyznaję, że wciąż jestem pod ogromnym wrażeniem i jednocześnie wpływem tej historii. Hoover dała mi materiał do przemyślenia, rzuciła światło na wiele ważnych kwestii, które teraz muszę na spokojnie "przetrawić". W moim odczuciu "It ends with us" było najlepszą powieścią tej autorki, ale "Wszystkie nasze obietnice" depcze jej po piętach.

Za kolejną, bolesną lekcję życia, za łzy w oczach, za wciągnięcie mnie w psychikę Quinn i jej niezwykłą przygodę oraz późniejsze dramaty, za to wszystko daję cztery kostki czekolady autorce i wyczekuję z niecierpliwością kolejnej książki. Chyba jestem masochistką dla mojego serca. ;)

Za możliwość przeczytania tej książki dziękuję Wydawnictwu Otwartemu.
Premiera 14 listopada.

Może zainteresuje Cię również

11 komentarze

  1. Oddam duszę diabłu za możliwość przeczytania tej książki. 😊

    OdpowiedzUsuń
  2. To chyba nie dla mnie. Może się w końcu przemogę do tej autorki, ale jakoś tego nie widzę :/

    OdpowiedzUsuń
  3. W sumie już dawno nie czytałam nic od Hoover, a bardzo lubię jej książki, więc chyba muszę jak najszybciej zapoznać się z tą historią :)

    OdpowiedzUsuń
  4. Wstyd się przyznać ale pośród tych wszystkich książek Hoover wydanych zagranicą i w Polsce przeczytałam tylko... dwie. Pierwszą z nich było ,,Hopeless" czyli książka, której fenomenu nadal nie rozumiem, być może mam za mało pojęcia o sprawach i problemach, które zostały poruszone, ale dla mnie ta książka była po prostu przerysowana. Drugie podejście miałam przy okazji ,,Ugly Love" tu już było trochę lepiej ale nadal nie na tyle, żebym mogła stwierdzić co tak naprawdę myślę o tej autorce. Opis tej pozycji zapowiada, że tym razem mogę spodziewać się Hoover w bardziej dojrzałym wydaniu i jestem go niezmiernie ciekawa.
    Pozdrawiam cieplutko xo

    OdpowiedzUsuń
  5. U tej autorki zawsze romansowo, tak słyszałam;) i czytałam, sama muszę się wreszcie przekonać.

    OdpowiedzUsuń
  6. Uwielbiam autorkę, bardzo chętnie przeczytanym jej najnowsza książkę! Wszystkie zawsze niesamowicie mnie wzruszają. :)

    OdpowiedzUsuń
  7. Właśnie wczoraj pisałam o tej książce na swoim blogu.
    Mam podobne zdanie jak ty, też książka zrobiła na mnie ogromne wrażenie a zakończenie ....

    OdpowiedzUsuń
  8. czytałam na razie tylko jedną powieść Hoover, ale wiedziałam, że na tej jednej się nie skończy. Poprzednia była młodzieżówką, dlatego tym bardziej jestem ciekawa jak wypadła ta bardziej dojrzała historia.

    OdpowiedzUsuń
  9. Ta historia jest taka wspaniała!! Cholernie bolesna, ale wspaniała! <3 Czekam na więcej, mam nadzieję, że Hoover już niedługo następną napisze :D

    Zabookowany świat Pauli

    OdpowiedzUsuń
  10. Ja tam się cieszę, że przetłumaczono tytuł, ale to może takie moje zboczenie. Kiedyś namiętnie czytałam Hoover, ale raz mnie rozczarowała i trochę obawiam się kolejnych spotkać z jej twórczością.

    OdpowiedzUsuń

Dziękuję za aktywność na blogu. Miłego dnia. :)